آثار علیرضا مشایخی را می توان مهمترین طرح بنیانی و مدون از «موسیقی نو» دانست. این آثار، بر پرسش هایی درباره چیستی موسیقی ایران، نسبت شرق و غرب و چیستی صدا گشوده هستند. گشودگی تفکر علیرضا مشایخی بر پرسش و آشکارگی پرسش در آثار او، سبب شده است تا «ایران» در افق موسیقی به یک موضوع تبدیل شود. صورت بندی های او از چگونگی طرح «موسیقی نو» در ایران و تبیین های حاصل از آن، بر بنیانی ایستاده اند که در دوره ی معاصر تاریخ موسیقی، بی سابقه بوده است: طرح انضمامی نسبت موسیقی و تفکر. این نسبت، در اصطلاح «موسیقی تفکر» خود را آشکار کرده است. به بیان دیگر، طرح «موسیقی نو» در تبیین «موسیقی تفکر» نهفته است و پس از