از اتوبان همت که به طرف غرب می روید آنچه جلب توجه می کند ساختمان ها و برج های متعدد و زیبایی است که به شکلی پایان ناپذیر تا کیلومترها ادامه پیدا می کنند. هرروز صبح که من از کوچه تنگی که به ورودی بیمارستان دولتی و آموزشی مان در وسط شهر می رسد، می گذرم و با ازدحام انبوه بیماران و همراهان و تاکسی ها و نگهبانان -گاه درگیر با یکدیگر- روبه رو می شوم، از خود می پرسم آیا امکان دارد یک روز یکی از آن ساختمان های بزرگ و جادار اتوبان همت با فضای سبزی که لابد آنها را احاطه کرده است، به ترتیبی به بیمارستان اختصاص یابد؟ دولت ها به دلایل مختلف حتی در ایفای ذاتی ترین وظایف سلامت، یعنی پیشگیری، اورژانس، مستمندان و بیماری های مزمن هم همواره به درجات مختلف کم می آورند چه برسد به تامین همه هزینه های سلامت از هر نوع.