عجیب نیست که نقد کارگاهی یا به بیان دقیق تر تلقی مرسوم از این نوع نقد در ایران که اغلب به ارائه سیاهه ای از نقاط قوت و ضعف آثار داستانی تقلیل یافته است، «کوچه ابرهای گمشده» کورش اسدی را آن طور که باید درنیابد و جریان غالب ادبیات در این سال ها که به شدت به نقد کارگاهی وابسته بوده و هست با این رمان برخوردی دوگانه داشته باشد. برخوردی بیشتر مودبانه اما نه چندان گرم که به موجب آن این رمان تا جایی پذیرفته می شود و از جایی به بعد دیگر نه. گویی پذیرش بی چون وچرای این رمان بحرانی را به روی جریان غالب داستان نویسی ایران می آورد که این جریان می کوشد از پذیرش آن طفره برود. اما آن چه رابطه «کوچه ابرهای گمشده»