دستاورد جوامع متکی بر دموکراسی از جمله این است که احزاب و تشکل های صنفی مانند سندیکاها و اتحادیه ها در آن فعالند و کارکرد سامان بخشی به نارضایتی ها را برعهده دارند. همیشه میان مطالبات مردم و پاسخگویی حکومت شکاف معناداری وجود دارد یعنی نظام های سیاسی قادر نیستند به همه مطالبات مردم جواب بدهند و در نتیجه از میزان حمایت مردم از حکومت ها به تدریج کاسته می شود اما برخی از ساختارهای سیاسی مشخص از جمله احزاب و تشکل های صنفی کارکردهایی دارند. احزاب و نهادهای صنفی در گام اول بر نهادهای قدرت نظارت دارند. در مرحله بعد تلاش می کنند تا مطالبات مردم را تعدیل و معقول کرده و از مطرح شدن مطالبات غیرقابل تحقق جلوگیری کنند. در گام سوم دلایل ناکامی احتمالی حکومت ها و دولت ها را برای مردم تبیین می کنند و باعث می شوند که حتی اگر مردم تحقق خواسته های خود را هم نبینند، باز هم دست از حمایت از حکومت برندارند. در نهایت این روند برای نظام سیاسی این نتیجه را دارد که مردم به هنگام اعتراض، به سراغ ساختارها و اساس نظام نمی روند بلکه به تغییر حاکمان و تغییر سیاست ها رضایت می دهند و از حرکت های اعتراضی کور جلوگیری می شود. این روزها که شاهد برخی از حرکت های اعتراضی در برخی از شهرها هستیم این وجه از دستاورد جوامع غربی بیشتر مورد حسرت من است. ای کاش در این اعتراضات هم پای یک حزب یا تشکل صنفی شناخته شده در میان بود و مطالبات مشخصی در دستور کار قرار داشت و با مسوولان بر سر تحقق آن بحث و گفت وگو می کردند و چانه می زدند. متاسفانه هیچ تشکیلات حزبی و صنفی پشت این اعتراضات نیست و به همین دلیل هر کسی بخواهد از آن بهره ببرد قطعا دچار اشتباه خواهد شد. حرکت های کور اجتماعی به نفع هیچ جریان سیاسی نیست و تحت هیچ شرایطی از وقوع آن خوشحال نباید بود.