هونیا عباسی اگر چه عنوان «سایلنت» را بر نمایشگاه آثار خود گذاشته است، اما آنچه در نگاه اول به مخاطب منتقل می کند، پرتره هایی از زنان است: زنانی که بارزترین ویژگی آنها در «نگریستن» و گفتمان نگاه، متمرکز شده است.

در این مجال به تعریف و تبیین چند مفهوم پرداخته می شود تا از دریچه آن بتوان در این آثار تدقیق کرد. «نگریستن» اساسا کنشی تخاطبی است یعنی عملی است که بین حداقل دو شخص اتفاق می افتد که به صورت رفت و برگشت بین آن دو عمل می کند. در این حرکت هر کدام از طرفین دایما بین جایگاه «گیرنده» و «فرستنده» تغییر موقعیت می دهند: گیرنده یا نگاه کننده، همانی ا ست که همزمان نگاه شونده نیز می شود.