در نخستین سال ریاست جمهوری آقای روحانی در چند سفر با ایشان همراه بودم. ماحصل آن سفرها سفرنامه ای شد به نام در معیت پریزیدنت که در چند شماره کتاب هفته منتشر شد. در آن سفرنامه ها چندباری اشاره کردم که بزرگ ترین نقطه قوت آقای روحانی که باید به هویت و شناسنامه ایشان بدل شود عدم احساسی بودن ایشان است. آقای روحانی تحت هیچ شرایطی به کسی قول نمی داد. در خوزستان آقای زنگنه پیشنهاد داد یک یا دو درصد از درآمد نفت به مردم خوزستان اختصاص پیدا کند. مخاطبان به شدت از این پیشنهاد استقبال کردند. آقای روحانی اما اصلا تحت تاثیر این فضا قرار نگرفت. خونسرد و آرام گفت: من باید روی این طرح فکرکنم و حرف کارشناسان را بشنوم و بعد تصمیم بگیرم. در استان هرمزگان هم وقتی عده ای از مردم خواستند جلوی الحاق بخشی از استان هرمزگان به استان فارس گرفته شود و در این موضوع استاندار و امام جمعه و فرماندار هم همداستان بودند آقای روحانی گفت سعی می کنیم در دولت بهترین تصمیم را برای مردم اتخاذ کنیم. این دو مورد را مثال زدم تا بگویم آقای روحانی همواره مواظب بود قولی ندهد که فردا نتواند عمل نکند یا حرفی بزند که بعدها در قافیه اش بماند. اما در گفت وگوی تلویزیونی یکی، دو شب پیش آقای روحانی چهره دیگری از خود نشان داد. از قول های کلی که مشکل دلار و بیکاری و این حرف ها به زودی حل می شود بگذریم. بالاخره هر مسوولی باید حرف هایی بزند و به مردم امیدواری هایی بدهد تا بتواند در پرتو امیدواری های مردم کار و بار مملکت را پیش ببرد. تا این جایش کاملا قابل فهم است. اما اینکه بگوییم به زودی فلان اتفاق می افتد یا تا آخر سال چنین می شود نه تنها برای مخاطب توقع ایجاد می کنیم بلکه اگر اندکی اختلال در برنامه های پیش بینی شده ایجاد شود به کلی اعتماد مردم را از بین برده ایم. احتمالا دولت آقای روحانی بیش از هروقت دیگری تحت فشار است و برای کاهش این فشارها مجبور است به مردم قول هایی بدهد اما باید مراقب بود این قول ها نتیجه عکس ندهد.