آن وقت ها که بچه بودیم، برف برایمان یک اتفاق بود. اتفاقی که اگر می افتاد و خوب هم می افتاد، نتیجه اش این می شد که صبح از خواب بیدار شویم و در حالی که با قیافه پکر و خواب آلود داریم یکی یکی لباس هایمان را می پوشیم ناگهان رادیو بگوید: مدارس تمامی مقاطع تحصیلی تعطیل....

همین کافی بود تا درس و مشق تبدیل شود به آدم برفی و گلوله برف و صدای جیغ و خنده. به همین راحتی!

حالا هم برف برایمان اتفاق است، اما اتفاقی که باید تمام طول زمستان نگرانش باشی که چرا نمی بارد و نمی آید تا هوای کثیف شهر را تمیز کند و زمین خسته را خنک! اما حالا دارد می بارد، برف را می گویم تا خاطره تمام آن شادی های کودکانه باز در ذهن مان زنده شود، رنگ بگیرد و هوس کنیم برای یک روز هم که شده بی خیال همه چیزهایی شویم که دست و پایمان را بسته اند و تن بزنیم به این برف که می بارد و می بارد و می بارد.