برف سپید و زیبایی که طی دو روز گذشته قدم مبارکش را بر زمین تشنه و خشکیده ایرانمان گذاشت، متفاوت بود با تمام برف هایی که در این چند سال اخیر شاهدش بودیم.

زیبا و درخشان بود و در عین حال سنگین و رنگین؛ سبک بود و گریزپای، اما خیال گریختن نداشت و ماند و بارید و بارید؛ آنقدر که پیراهنی سپید و چشم نواز شد از پولک های درخشان در هم تنیده و بر تن کوه و دشت و جنگل و شهر و روستا نشست؛ زیبا و رویایی با ارتفاعی که در برخی مناطق به ده ها سانتی متر رسید و نوستالژی دهه های پربرف گذشته را زنده کرد؛ گذشته ای که نیمی از سالش پر بود از برف و سرما و آدم برفی و کرسی و گپ های طول و دراز شبانه؛ پر از رسم و رسوم