در گور که خفت گمان می رفت که همچنان قلم در دست دارد، هر چند که روزها و بل ماه ها بود که رنج بیماری توان قلم در دست گرفتن را از او ربوده بود و در تمام روزهای دشوار بیماری چشمانش زیر پلک های بسته اگر چه دودو می زد اما مدت ها بود که بر دیدن خوب و بد دنیای پیرامون گشوده نشده بود.

اما همان لحظه که کسی «افهم» بر پیکرش خواند، شاگردانش، اگر چه به تعداد اندک، انگار با چشمان شان نگاه استاد را تا انتهای افق امتداد می دادند و تلاش می کردند تا آنچه را در تحریریه های نا مستدام و کلاس های پراکنده از او آموخته بودند همچنان به خاطر بسپرند، انگار که یک عهد نانوشته با هم مرور و با اشک مهر و موم می کردند، احتمالا تصمیم داشتند تا آموخته های شان در عرصه حرفه روزنامه نگاری به کار بندند، ان شاء الله...