یک: رفاقت من و حسین منزوی (1 مهر 1325 - 16 اردیبهشت 1383) به سال های 20 سالگی مان برمی گردد. اوایل دهه 50 هر دو جوانی بیست وشش – بیست و هفت ساله بودیم. مایه آشنایی ما شعر بود و حسین منزوی هم شاعری پر شور و من هم بسیار به او علاقه مند بودم. این علاقه و دوستی سال های سال ادامه یافت. حسین منزوی، واقعا آدم منزوی و تنها گزینی بود؛ چندان اهل رفاقت با کسی نبود. استمرار رفاقت ما هم با مدارای من میسر شد. او کژتابی ها و گاه بی قراری هایی داشت که برای هر کس قابل فهم یا پذیرش نبود. از طرفی حسین منزوی غروری شاعرانه داشت و گویی آن ویژگی های رفتاری و شخصیتی، سپر دفاعی برایش بود. بعدتر وقتی از زنجان به تهران مهاجرت کرد این روحیه تشدید شد و هجرت بر این مساله دامن زد. او برای من رفیقی عزیز بود.