بامداد چهارشنبه دوازدهم اردیبهشت ماه 1397 پس از 5 سال و البته چندین بار خلف وعده، بالاخره «عصبانی نیستم» به نمایش عمومی در آمد؛ اکرانی که اگر چه دیر اتفاق افتاد اما خوشحالم که بالاخره مردم و بخصوص هم نسلان من این فیلم و بازی های درخشانش را می بینند. تماشای این فیلم تاریخ مصرف ندارد چرا که هیچ کس نمی تواند از 8 سال رنجی که جوانان هم نسل من کشید بگذرد و رضا درمیشیان از این اتفاق نگذشته است. این فیلم درباره 8 سال فضای بسته‎ای است که برای جوانان هم نسل ما ایجاد شد. 8 سالی که از عمر ما به یغما رفت و نتیجه آن یاس و سرخوردگی برای جوانانی بود که با امیدهای زیاد پای صندوق رای آمدند. درباره ایامی است که همه ما می توانستیم درست آموزش ببینیم، رشد کنیم و زیرساخت های آینده را بسازیم اما جز سرخوردگی برای ما چیزی باقی نماند. این فیلم بهترین سند مقابل کسی است که مسبب تمام این مشکلات است و عجیب اینکه امروز در نقش اپوزیسیون حاضر شده است. «عصبانی نیستم» مدرکی است مقابل این چهره که «تو اصلا نمی توانی ادای اپوزیسیون را در آوری، این حرف ها به شما نمی خورد!» «عصبانی نیستم» بخوبی گویای وضعیت جوانان هم نسل من است. دوستانی که ستاره دار شدند، جوانانی که با ذوق رای دادند اما کسی احترامی به رای آنها نگذاشت و... رضا توانسته گوشه ای از این مشکلات و حرف دل ما را به تصویر بکشد.