شاید ایران از معدود کشورهایی در جهان باشد که نمایش عمومی فیلم خارجی در آن ممنوع است. حمایت از تولیدات سینمای ایران بهانه ای است که مخالفان برای موجه جلوه دادن ممنوعیت، دست به دامان آن می شوند. ولی این دلیل چقدر وجاهت دارد؟ آیا در هیچ صنعتی می توان به بهانه حمایت از تولید ملی درها را به روی واردات بست؟ پس اصل رقابت در بازار چه می شود؟

آیا اساسا می شود مخاطب را از دیدن فیلم مورد علاقه اش محروم کرد؟ آیا با جلوگیری از نمایش عمومی فیلم خارجی، راه برای مخاطب علاقه مند به کلی بسته می شود؟ همین ممانعت از اکران عمومی فیلم خارجی، باعث رونق توزیع قاچاق دی وی دی می شود. چرا مخاطب ایرانی نباید فیلم