بیایید قدردان باشیم. قدردان کسانی که به فرهنگ و هنر این مملکت خدمت کرده اند. سعی کرده اند فرهنگ و هنر را ارتقا دهند، بالا ببرند و ارج نهند و برسانندش به جایی که حق این خاک و در لیاقت این خاک است. آن هم بدون هیچ چشمداشت و توقعی.

ایران درودی یکی از این افراد است. زنی باسواد، بافرهنگ و باهنر. زنی کوشا که در تمام عمر در سعی و کوشش بود تا هنر خود را بشناساند. زنی باهوش و باکفایت و قوی که قدر خودش را خوب می داند.

نقاشی می کند، سبک و سیاق خاص خودش را دارد، زیاد هم کار کرده و همیشه هم در ارایه و فروش آثارش موفق بوده است.

کتاب هم نوشت. کتاب خاطراتش که بارها و بارها به چاپ رسید و بسیار خوانده و تکریم شد.

ایران درودی اعتماد به نفس بالایی دارد و عاشق ایران است.

چند سال پیش به شهرداری پیشنهاد داد جایی را برای احداث موزه ای به نام او اختصاص دهند و او کارهایش را به آن موزه اهدا کند. پیشنهاد در حد پذیرش باقی ماند و ماند تا دیروز که شنیدم شورای شهر بالاخره تصمیم گرفت این کار به انجام برسد.

گویا قرار است در پارک شفق منطقه یوسف آباد این موزه بنا شود.

افرادی که برای گردش به پارک می آیند می توانند به راحتی با بخش مهمی از هنر تجسمی ایران آشنا شوند. چه خوب! کاری است کارستان.

خود خانم درودی می گوید ای کاش باشم و موزه ام را خودم افتتاح کنم.

آقایان شنیدید؟ بگذارید برای یک بار هم که شده، یکی از اهالی فرهنگ و هنر این سرزمین به آرزویش برسد. کار سختی نیست.

دستی به زانو بزنید یا علی گویان بلند شوید. خیر پیش.