اوشین گرچه ایرانی نیست، اما اسمش تقریبا برای تمام ایرانی ها آشناست.

ماجراهایش به ادبیات عام کوچه و بازار راه پیدا کرده و هنوز که هنوز است، پس از گذشت سال ها از زمان پخش اولش، در موردش صحبت می شود. اما این سریال چگونه ساخته شد و رمز موفقیت آن چه بود؟

مجموعه تلویزیونی اوشین –که نامش را هم از شخصیت اصلی آن، اوشین گرفته بود، در ایران به نام «سال های دور از خانه» ترجمه شد و با این حال به همان نام اصلی اش ورد زبان مخاطبان شد.

این مجموعه تلویزیونی ژاپنی که سال1983 ساخته شد، از شبکه ان اچ کی این کشور روی آنتن رفت و پربیننده ترین سریال کشورشان لقب گرفت.

در ادامه، به بیش از 68 کشور دنیا فروخته شد و وقتی پایش در دهه 60 خورشیدی به تلویزیون مان باز شد، عنوان یکی از پربیننده ترین مجموعه های تلویزیونی را برای خود رقم زد.

شاید از اصلی ترین دلایل موفقیت و محبوبیت این مجموعه را باید در سرگذشت شخصیت اصلی اش دانست.

کودکی رها شده و دور از خانواده که زندگی اش از همان سال های نخست با رنج و محنت گره می خورد و هرچه بزرگ تر می شود، به دنبال راهی برای سعادتمندی می گردد.

رنج و محنت و تلاش و کوشش، ویژگی بارزی بود که هم برای چشم بادامی های ژاپنی و هم ایرانیانی که در آن سال ها درگیر جنگ و سختی های آن بودند، ملموس و قابل درک بود و این مجموعه را برایشان باورپذیر می کرد.

شخصیت اوشین، تبدیل به نمادی از زنان سختکوش و با پشتکار شد که ثابت می کردند امید هرگز نباید از دست برود.

سال های دور از خانه، بر فرهنگ کشورهایی که در آن پخش می شد هم به شکلی قابل تامل اثر گذاشت.

در دهه 80 میلادی، اصطلاحی در ژاپن با نام «رژیم اوشین» رواج یافت؛ اصطلاحی که در دوران ریاضت اقتصادی ژاپن، مردم را به خوردن غذاهای ساده و در دسترس چون برنج و ترب دعوت می کرد.

در ویتنام بلافاصله بعد از پخش سریال، اصطلاح اوشین به خدمتکاران خانگی اطلاق شد و در ایران هم با اقتباس از تجارتی که ریوزو تاناکورا در زمینه تجارت لباس های دست دوم انجام می داد، مغازه های لباس دست دوم فروشی، تاناکورا نام گرفتند و این نام هنوز هم مصطلح است.