باور و دانستن این مساله در ذهنم که قرار بود بمیرم و بعد زنده ماندم، باعث شد که زندگی در نظرم به عنوان یک معجزه ارزشمند و لطیف قلمداد شود. به عنوان دانش آموز سال های آخر دبیرستان به غروب خورشید و غنچه های روی درختان زل می زدم و به زیبایی جهان توجه می کردم. این احساس تا به امروز ادامه دارد، هر چند که ممکن است برای کسانی که شمردن ثانیه های عمرشان را تجربه نکرده اند بی مزه باشد.

«متجاوز رمسی» در جوانی به من یاد داد که بسیاری از چیزهایی که فکر می کنیم ارزشمند هستند، ارزشی ندارند. هر وقت با جوان ترها صحبت می کنم به آنها می گویم کاری را انجام دهند که شاید کمی عجیب باشد. به آنها می گویم: چشمان