بنابراین بنن و کوشنر با کشف اینکه پریبوس بی عرضه برای خودش دستورکار دارد بیشتر از کمی، نگران شدند: توجه به نسخه تجویزی میچ مک کانل، رهبر سنا مبنی بر اینکه «هر چه جلوی رئیس جمهوری بگذارند امضا م یکند»، درعین حال همچنین استفاده کردن از فقدان تجربه سیاسی و قانونگذاری کاخ سفید و انتقال هر چه بیشتر سیاست به دفتر رئیس جمهوری.

در هفت ه های اول دولت، پریبوس ترتیبی داد تا پل رایان، سخنگوی مجلس نمایندگان، هر چند که از مزاحمان طرفداران ترامپ در اکثر دوران مبارزات انتخاباتی بود، با گروهی از روسای ارشد کمیته ملی به کاخ سفید بیاید.

در این ملاقات رئیس جمهوری با خوشحالی اعلام کرد هیچگاه حوصله کمیت ه ها را نداشته و بنابراین خوشحال است که کس دیگری این حوصله را دارد. به این ترتیب رایان به مهره دیگری با دسترسی بی قید و شرط به رئیس جمهوری – و فردی که رئیس جمهوری که خودش به فرآیندها یا استراتژی قانونگذاری به کلی علاقه ای نداشت، به او کارت سفید و آزادی عمل کامل داد – تبدیل شد.

تقریبا هیچ کس مظهر نقاط مخالفت بنن و همچنین پل رایان نبود.

جوهره بننیسم)و مرسریسم(نوعی انزواگرایی افراطی، نوعی گرایش متغیر به حمایت از تولیدات داخلی و نوعی گرایش مصمم به کینس اقتصاددان بود. بنن این اصول را به ترامپیسم نسبت داد که آ نطور که احتمالا استنباط می شود نقطه مقابل گرایش به جمهوریخواه بود. علاوه بر این، از نظر بنن، رایان، که در تئوری نابغه سیاست در مجلس نمایندگان

بود، اگر نگوییم ب یکفایت، حداقل، کمی کندذهن بود و اغلب هدف دائمی و راحتی برای مسخره کردن بی سروصدای بنن بود. با وجود این اگر رئیس جمهوری پریبوس-رایان را بدون توضیحی پذیرفته بود، همچنین نمی توانست بدون بنن هم دوام آورد.