صعود چشمگیر بلژیک در هفت، هشت سال اخیر که حتی کسب رتبه اول در رنکینگ فیفا را هم شامل حال این کشور کرد و قدرت سنتی فوتبال انگلیس و البته توان متوسط تیم های پاناما و تونس همگی به این معنای مستقیم و برداشت خلل ناپذیر است که دو تیم بلژیک و انگلیس از این گروه بالا خواهند رفت و دو تای دیگر حذف می شوند و وقتی در نظر بگیریم پاناما برای نخستین بار در تاریخ حیاتش به مرحله پایانی جام های جهانی فوتبال رسیده، این گمانه زنی قوت بیشتری می یابد. با این حال این سوال وجود دارد که از سرخ های بلژیکی که چند سالی است در مسابقات مقدماتی جام های بزرگ می درخشند و در مرحله نهایی کم می آورند چه توقعی می توان در روسیه داشت یا چطور می توان از «سه شیرها» (انگلیس) توقع جبران نتایج بد 15 سال اخیر آنها را در شرایطی داشت که جوانگرایی صورت گرفته در زمان روی هاجسون به دوره گرت ساوت گیت هم بسط یافته و این سرمربی سابق تیم ملی زیر 21 سال انگلیس اصولا خط کاری اش، ارتباط با جوان ها و رویکرد به بازیکنان غیر مسن بوده است. انگلیس از این طریق امثال دله الی، رحیم استرلینگ و جک ویلشر را به صحنه های ملی ارائه داده است اما چوب فقدان تجربه آنها را بدطوری خورده است. سرمربیگری یک اسپانیایی (روبرتو مارتینز) در جمع بهترین های بلژیک یک فرآیند توجیه ناپذیر است اما مادامی که این تیم نتیجه می گیرد و مهره هایی سرنوشت ساز مثل ادین آزار، روملو لوکاکو، ونسان کمپانی و البته تیبو کورتووا دارد، فرقی نمی کند که سرمربی شان کیست. در این میان پاناما با یک مربی کلمبیایی (هرنان داریو گومز) امیدوار است معجزه ای رخ بدهد و در صورت لغزش یکی از دو مدعی اصلی گروه به مرحله بعدی برسد اما پاناما بدون شک کم استعدادترین و کم مهره ترین تیم جام بیست و یکم است و در کشوری که بیسبال و دوومیدانی حرف اول را می زند، فوتبال باید راهیابی صرف به جام جهانی را حداکثر توفیق ممکن برای خود بینگارد. عقاب های کارتاز (تونس) که چندی پیش ایران را در مسابقه ای دوستانه 0-1 شکست دادند البته پیشینه ای قوی تر از پاناما دارند و لژیونرهای پرتعداد آنها در اروپا کلاس کارشان را بالاتر برده اند اما درخشش در مرحله نهایی جام های جهانی مقوله دیگری است.