در ادبیات معاصر ما شاید هیچ کس به قدر جلال آل احمد سنت اعتراف را به کار نگرفته باشد، گرچه اعترافات جلال خاصه در دو اثر «سنگی بر گوری» و «یک چاه و دو چاله» از عمل اعتراف پیش می افتد و جنبه های دیگری پیدا می کند که بازخوانی و شناسایی آن جنبه ها از پس سالیان بعید از آن آثار، بیشتر به کار حال وروز ما می آید و غیر از آن بساط خاطره بازی است و سعایت ادبی و مچ گیری اخلاقی. اعتراف اگر همان بیان خبط و خطا باشد، کاری است که جلال آل احمد پیش از نوشتن اعترافاتش در قالب داستان «سنگی بر گوری» یا سه مقاله در «یک چاه و دو چاله»، در ابداع زبان ادبی خود صورت داده بود. در ساحت ادبیات روایت خطا، تنها به نقل خبط