وقتی به سربازی شلیک می شود، به عشق شلیک شده است، به پنجره های گشوده، به لبخندهای منتظر، به چشم های درخشان و به قلب های بخشنده، زیرا عاشق همه را می بخشد.

وقتی به مادری شلیک می شود، به تمام شب های بیداری، به اشک های مقدس و به فردا و فرداها شلیک شده است.

وقتی به پدری شلیک می شود، به دردهای پیدا و پنهان شلیک می شود، به بغض های فروخورده، به راه های نرفته، به شرم، به تنهایی و حرف های نزده شلیک می شود.

وقتی به کودکی شلیک می شود، به دفترهای مشق، به جلدها و مدادهای رنگی، به بستنی ها، آب نبات ها، بادکنک ها، دوچرخه ها، تولدها و هدیه های مانده در ویترین مغازه ها، به بهانه های کوچک و به رویاها شلیک می شود.

قاتل رویاها فردا ندارد، قاتل رویاها مرده است. تنها مرده ها از مرگ خوش شان می آید. زندگی عذاب بزرگی برای مرده هاست. برای همین نام شهیدان زندگی را باید در همه جا تکرار کرد، در روی پل ها، پله ها، اقیانوس ها و ستاره ها تا زندگی همیشه زنده بماند.