زمانش درست یادم نیست، اما مکان و وقتش یادم است، نزدیک غروب از میدان ولی عصر می گذشتیم از شرق به غرب با دکتر براهنی. روزهایی بود که نجیب محفوظ مصری جایزه نوبل را برده بود. اشاره کردم به سیاسی شدن این جایزه و مصلحت اندیشی های داوران نوبل که به مناسبت هایی (اعم از چالش های سیاسی یا جنبش های فرهنگی/اجتماعی) یک کشور عمده و آدمی از آن کشور نامزد می شود؛ طبق معمول اسم شاملو به میان آمد که هر دو باور داشتیم که این جایزه، حق فرهنگ معاصر ایران و شعر امروز و اعتبار شاملوست. بحث ظرفیت های تازه شعر و داستان ایران به میان آمد براهنی از چندوچون و شگفتی ادب معاصر گفت و در آخر به این نتیجه رسید: اگر بنا بشود