«به خاطر تو/ به خاطر هر چیز کوچک هر چیز پاک بر خاک افتادند/ به یاد آر/ عموهایت را می گویم/ از مرتضی سخن می گویم.» حضور پررنگ مرتضی کیوان در ادبیات ما، از همین آخرین سطر شعر احمد شاملو تا دیگر شعرها از هوشنگ ابتهاج و سیاوش کسرایی و احسان طبری و نادرپور، شاید از سر رفاقتی هم بود که کیوان با اهل ادبیات و فرهنگ داشت و به خاطر تاریکی مرگ ناروای او که در سحرگاه روز بیست وهفتم مهر 1333 تیربارانش کردند. جز این ها آن چه مرتضی کیوان را با ادبیات ربط می داد باور او به «نوشتن» بود، اینکه به قول شاهرخ مسکوب، کیوان نوشتن را از سیاست و سیاست را از نوشتن جدا نمی دانست و « چون مبارزی سیاسی در تلاش بود تا سنگرهای