از پشت شیشه داشتم خیابون رو نگاه می کردم، آدم هایی که تنها زیر چتر راه می رفتن یا جفت های که به زور خودشون رو زیر چتر جا می دادن. تلفنم زنگ خورد، یک شماره چهار رقمی عجیب، برای منی که همیشه دلیلی برای جواب تلفن ندادن داشتم. تا گوشی رو روی گوشم گذاشتم، کسی اون طرف خط گفت: شما «سعید حسین نشتارودی» هستین؟ گفتم: بله، شما؟ از جواب ندادن فهمیدم، گوشی رو از روی گوشش برداشته، اما صداش می اومد، داد می زد که فقط پنج دقیقه وقت داری، پنج دقیقه. حالا گوشی دست یک مرد دیگه بود، پشت خط پر از صدای فریاد بود، همهمه عجیبی که حواسم رو پرت می کرد. صدای جدید گفت: سلام، آقا سعید، خوبی؟! و شروع کرد به معرفی کردن خودش،