اخوان‎ثالث که مرد، من هنوز مدرسه راهنمایی می‎رفتم. تازه چندتایی از شعرهایش را حفظ کرده بودم و تا روزی که خبر تشییعش را توی روزنامه اطلاعات دیدم، حتی نمی‎دانستم که آقای شاعر زنده بوده. (نمی‎دانم چرا، اما همیشه فامیلی‎های دوکلمه‎ای به نظرم برای آدم‎های قدیمی یا خیلی پیر می‎رسد.) نمی‎دانم اگر آن موقع این آگاهی را داشتم که آن مرد بزرگ همین جا توی تهران، در خیابان فاطمی، در کنار ماست و می‎شود دیدش و شنیدش، برای دیدارش هم می‎رفتم یا نه. (یک پسربچه مدرسه‎ای، چه عقلش به این چیزها می‎رسد؟ و تازه عقلش هم برسد، جرات و امکانش را دارد؟) اما در مورد قیصر خیلی زود این کار را کردم و به خیل انبوه آدم های خوشبختی پیوستم که سعادت دیدار آن مرد نجیب را از نزدیک داشته‎اند.