جنگ، داستان ساده ای نیست که وقتی آخرش نوشتی «پایان»، تمام بشود. هنوز که هنوز است شهدا از روی تابلوی اسم شان، بالای سر کوچه و خیابان ها پاسبانی می دهند. هنوز که هنوز است گوشه خانه ای کسی از کنار کپسول اکسیژن می پرد پشت مبل سنگر می گیرد و نگران خمپاره ای است که وسط آشپزخانه فرود می آید. هنوز هم بعضی شهرهای مرزی، مین هایی را که از جنگ امانت گرفته اند، پس نداده اند. گذاشته اند آنچه 30 سال پیش با دست کسی کاشته شده، روی پای بی گناهی جوانه بزند. هنوز هم در شهرهای مرزی، نسلی که جنگ را ندیده سعی می کند به پای مصنوعی عادت کند. هنوز هم یک پای جنگ از زندگی مردم بیرون نمی رود.