مجله دانشگاه علوم پزشکی مازندران
پیاپی 22-23 (بهار و تابستان 1378)

عفونت های انگلی به خصوص عفونت های انگلی روده ای مشترک بین انسان و حیوان از مهمترین مشکلات بهداشتی کشورهای در حال توسعه و کشور ما می باشند. جهت شناخت انواع انگل های روده ای در حیوانات مجاور انسان به خصوص سگ و شغال به عنوان مخازن و میزبانان اصلی این عوامل و تعیین انواع انگل های روده ای مشترک بین انسان و گوشت خواران (Zoonosis) مطالعه ای به مدت یک سال در سه منطقه جغرافیایی شهرستان ساری در بخش مرکزی استان مازندران انجام شد.
مطالعه به روش توصیفی با نمونه گیری از حیوانات در دسترس از 6 ناحیه در سه منطقه ساحلی، جلگه ای- جنگلی و کوهستانی شهرستان ساری از آذرماه 1371 لغایت 1372 انجام گرفت. در طی مطالعه 30 قلاده سگ و 45 قلاده شغال (مجموعا 75 قلاده) با تفنگ شکار شدند. محتویات روده حیوانات پس از صید جهت جداسازی انگل های کرمی روده ای مورد بررسی قرار گرفت. انگل های جداشده پس از شستشو در سرم فیزیولوژی و نگهداری در فرمل 10 درصد رنگ آمیزی و مونته شدند. انگل ها از نظر خصوصیات ساختمانی جهت تعیین انواع گونه ها از لحاظ طبقه بندی (Toxonomy) با میکروسکوپ نوری و یک دستگاه ترسیم گر مورد مطالعه قرار گرفتند. اطلاعات حاصل در فرم های اطلاعاتی ثبت شدند و با برنامه آماری SPSS آزمون کای دو (X2) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
درطی مطالعه از 30 قلاده سگ و 45 قلاده شغال در مجموع 9 جنس و 12 گونه انگل کرمی روده ای جدا گردید. آلودگی به انواع نماتودها در سگ 80 درصد و درشغال3/93 درصد وآلودگی به انواع سستودها درسگ 80 درصد و درشغال32 درصد بوده است.که ارتباط بین آلودگی به انواع نماتودها وسستودها از لحاظ آماری معنی دار است (P<0.01، P<0.025).متوسط شدت آلودگی به انگل های مختلف درسگ 53/137 و در شغال 37/47 عدد می باشد. حداکثر شدت آلودگی مربوط به انواع اکینوکوکوس به خصوص در سگ و حداقل شدت آلودگی مربوط به ریکتولاریا و تنیااویس در سگ و شغال بوده است. بیشترین درصد آلودگی در سگ به انکیلوستوماکانینوم (7/56 درصد)، دیپیلیدیوم کانینوم (50درصد) و انواع اکینوکوکوس (7/46 درصد) و در شغال انسنیاریااستنوسفالا(3/73 درصد)، انکیلوستوماکانینوم (4/64 درصد) و مزوسستوئیدین(2/42درصد)می باشد.میزان آلودگی به کرم های قلابدار سگ وشغال، انواع اکینوکوکوس، توکسوکارا، تنیامولتی سپس، دیپیلیدیوم کانینوم، مزوسستوئیدس، تنیاهیداتیژنا با درصدهای متفاوت در سه منطقه جغرافیایی مشاهده گردید. ارتباط بین آلودگی به انواع انگل های کرمی روده ای و مناطق جغرافیایی در سگ و شغال از لحاظ آماری معنی دار است (P<0.30). 7 گونه از انگل های روده ای جداشده، بین سگ و شغال و انسان مشترک می باشند.
با توجه به این که متوسط شدت آلودگی در سگ 3 برابر شغال می باشد و تمامی سگ های مورد مطالعه ولگرد بودند، آلودگی سگ و شغال به عووان مخازن(به خصوص سگ) به لحاظ شرایط خاص جغرافیایی و آب و هوایی شهرستان و وجود شرایط نامناسب بهداشتی، باید مورد توجه جدی سیستم بهداشتی و دامپزشکی قرار گیرد. تنوع گونه های جداشده در مطالعه به خصوص از جنس اکینوکوکوس شامل اکینوکوکوس گرانولوزوس، گونه های مشابه اکینوکوکوس وجلی و اکینوکوکوس اولیگاتروس وانگل های کرمی دیگر از لحاظ علمی درانگل شناسی پزشکی نیز حائز اهمیت است.

از آنجایی که طبق مطالعات اولیه، کارکردن در طی دوره حاملگی می تواند بر نتیجه بارداری تاثیر منفی بگذارد و با آگاهی از عوارض مامایی احتمالی متعاقب کار کشاورزی زنن باردار می توان بروز آنها را پیشگیری کرد، مطالعه ای توصیفی- تحلیلی (مورد- شاهدی) طرح ریزی و اجرا شد.
در این پژوهش 230 زن کشاورز به عنوان گروه مورد و 230 زن خانه دار به عنوان شاهد، همگی با حاملگی منفرد و بالای 20 هفته، از چهار مرکز درمانی آموزشی استان گیلان به طور تصا دفی انتخاب شدند. عاقبت بارداری در هر دو گروه مشاهده و ثبت گردید و نتایج به دست آمده مورد تجزیه و تحلیل و مقایسه قرار گرفت.
این بررسی نشان داد بروز اینرسی بعد از زایمان (با فراوانی نسبی 57/9 درصد در مقابل 48/3 درصد) در گروه کشاورز بیشتر از گروه غیر کشاورز است(P<0.05). همچنین بروز حاملگی پس از ترم و زایمان غیر طبیعی در گروه کشاورز کمتر از گروه غیر کشاورز می باشد (با فراوانی نسبی 48/3 درصد، در مقابل 26/8 درصد P<0.05) و (فراوانی نسبی 39/7 درصد در مقابل 74/11 درصد P<0.05)بروز زایمان زودرس و نوزاد با وزن کم هنگام تولد در گروه کشاورز بیش از گروه غیر کشاورز بوده (فراوانی نسبی 96/6 درصد در مقابل 35/4 درصد و 39/7 درصد در مقابل 22/5 درصد) ولی آزمون های آماری تفاوت معنی داری را بین دو گروه نشان نداد. مطالعامت نشان داد که میانگین سن حاملگی در زنان کشاورز به طور معنی داری کمتر از میانگین سن حاملگی در زنان غیر کشاورز می باشد (P<0.05). در بررسی ارتباط ساعات کار کشاورزی با بروز عوارض مامایی ارتباط معنی داری (از نظر آماری) مشاهده نگردید.
با توجه به همسان شدن دو گروه مورد پژوهش و حذف عوامل مداخله گر، می توان نتایج به دست آمده را به اشتغال کار کشاورزی در سه ماهه آخر حاملگی نسبت داد.

با توجه به تعداد زیاد بیماران آفاک و مشکلات استفاده از عینک سنگین و کاهش کیفیت بینایی آنها و به منظور تعیین تاثیر عمل جراح پیوند ثانویه عدسی داخل چشمی (Secondary implant)، این تحقیق رو بیماران آفاک مراجعه کننده به بیمارستان امام حسین (ع) تهران در سال 1373 انجام گرفت.
تحقیق به روش کارآزمایی بالینی از نوع مقایسه قبل و بعد روی تعداد 30 بیمار (26 نفر مرد و 4 نفر زن) با سن 8/10 ± 4/24 سال که قبلا کاتاراکت آنها بدون پیوند عدسی عمل شده، میزان اصلاح دیدشان از به بوده و ادم قرنیه، فشار چشمی بالا، التهاب داخل چشمی، ادم ماکولا و کدورت ویتره نداشته و نیز در عمل جراحی قبلی خروج ویتره و برداشت قسمت بزرگی از آیریس نداشته اند، انجام گرفت. تاثیر جراحی از نظر میزان دید و عوارض آن به وسیله دستیاری که از نوع عمل و عوارض قبلی بیمار اطلاعی نداشت، در زمان های مختلف بعد از عمل و آخرین آن، 2 ماه پس از کشیدن بخیه ها مورد مطالعه قرار گرفت. تاثیر عمل جراحی روی دید بیماران با آمار مک نمار مورد قضاوت قرار گرفت.
عمل پیوند ثانویه عدسی موجب کاهش دید بیماران نشد و فراوانی کسانی که دید و بیشتر داشتند را از 7/6 درصد به 30 درصد افزایش داد (02/0 P<). غیر از 2 مورد جابه جایی عدسی، هیچ گونه عارضه ای از قبیل لحاظ فشار چشمی بالا، التهاب داخل چشمی، ادم ماکولا و کدورت ویتره مشاهده نگردید.
عمل جراحی پیوند ثانویه عدسی داخل چشمی در صورت انتخاب صحیح بیماران می تواند عملی موفقیت آمیز باشد به نحوی که بیمار علاوه بر دید دو چشمی، مشکلات ناشی از عینک و کنتاکت لنز را نداشته باشد.

مسمومیت یکی از مشکلات مهم اجتماعی در بسیاری از کشورهای در حال توسعه می باشدو مسمومیت های عمدی در اثر اقدام به خودکشی با داروها ویا سموم، یکی از انواع بسیار مهم مسمومیت هستند که نیاز به توجه خاص دارند. در این بررسی، وضعیت مسمومیت های عمدی غرب استان مازندران (شهرهای تنکابن و رامسر) طی سالهای 1373 لغایت 1376 مطالعه گردید.

این مطالعه بصورت توصیفی- تحلیلی روی 660 مورد ارجاع شده به بیمارستانهای شهید رجایی تنکبن و امام سجاد(ع) رامسر بعلت مسمومیت های حاد، انجام شد. متغیرهای مرتبط با مسمومیت، از جمله سن، جنس، داروها و مواد شیمیایی که عامل مسمومیت عمدی بودند بررسی شده و داده های آنها پس از استخراج و ورود به رایانه، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

از 660 مورد مسمومیت حاد، 301 مورد (45 درصد) مسمومیت عمدی بودند. 1/79 درصد موراد بصورت سرپایی درمان شدندو 9/20 درصد آنها بستری شدند. 53 درصد مسمومین مرد و 47 درصد زن بودند. بیشترین موارد مسمومین در گروه سنی 25-16 سال (5/30%) و کمترین موارد در گروه سنی 45-36 سال (6/9%) قرار داشتند.
عوامل مسمومیت های عمدی داروها (5/41 درصد)، آفت کش های ارگانوفسفره (5/31درصد)، مواد شیمیایی (9/15 درصد)، تریاک(7درصد) و سایر موارد نامعلووم (1/4درصد) بودند. بیشترین موارد اقدام به خودکشی در فصل بهار (2/32درصد) و کمترین آنها در فصل پاییز (3/17 درصد) اتفاق افتادند. در 3/49 درصد موارد از پادزهر اختصاصی برای مسمومیت مربوطه استفاده شد. از 301 نفر مسمومیت عمدی 17 نفر فوت شدند که 16 نفرا ز این افراد با سموم ارگانوفسفره، مسموم شده بودند.

بالا بودن درصد مسمومیت های عمدی ضرورت توجه به این معضل پزشکی و اجتماعی را بویژه درزنان که بیشتر مسمومیت های آنها با سموم ارگانوفسفره بوده است، مطرح می کند و لزوم نظارت دقیق در توزیع این سموم و داروها و از آنها مهم تر حمایت های اجتماعی و روانشناختی در جامعه و به خصوص جوانان، شدیدا احساس می گردد.

کلامیدیا تراکوماتیس، یک باکتری کوکوئید کوچک (2/0 تا 5/1 میلی میکرون) گرم منفی و بی حرکت است که بصورت انگل اجباری در درون سلولهای بدن انسان و حیوانات زندگی می کند زیرا به آدنوزین تری فسفات (ATP) سلول میزبان برای چرخه زندگی خود، احتیاج دارد(1).بطور تخمینی هر ساله 3 تا 4 میلیون نفر در ایالات متحده آمریکا، مبتلا به عفونتهای کلامیدیایی می شوند (2).شیوع عفونتهای کلامیدیاتراکوماتیسی در درمانگاه ها و کلینیک های زنان و مامایی بین 2 تا 26 درصد متغیر است (3). زنان مبتلا به عفونتهای کلامیدیایی سرویکس در حدود 70 درصد موارد ممکن است بدون علامت بوده و یا علائم خفیفی نظیر ترشح واژینال، خونریزی و درد پایین شکم داشته باشند. در بعضی از زنان، عفونت کلامیدیاتراکوماتیسی اورترا، منجر به اورتریت با علامت سوزش ادراری و چرک می شود (2). اهمیت کلامیدیاتراکوماتیس در مامایی بخاطر توانایی این میکروارگانیسم در ایجاد سرویسیت، تولد قبل از ترم، پارگی زودرس کیسه آب و عفونت نوزادی در زمان عبور نوزاد از کانال زایمان می باشد (4). هرچند تاثیر درمان ضد کلامیدیایی در آینده حاملگی، نامشخص است اما مزیت تشخیص و درمان عفونت در طول حاملگی در جلوگیری از عفونتهای نوزادی بسیار واضح است، زیرا انتقال مستقیم کلامیدیا به نوزاد در خلال زایمان مهبلی، در 50 تا 60 درصد موارد اتفاق می افتد و باعث عوارضی مانند کونژکتیویت و پنومونی در نوزاد می شود (3).
تکرار تستهای غربالگری در اولین معاینه پره ناتال و در طول سه ماهه سوم بارداری و درمان موفقیت آمیز با اریترومایسین یقینا می توانند عوارض نامطلوب حاملگی را بطور قابل توجهی کاهش دهند(5) و توصیه های مکرر مرکز کنترل بیماری ها و کالج آمریکایی متخصصین زنان و مامایی در مورد اجرای برنامه های غربالگری در زنان باردار و بخصوص افرادی که ریسک ابتلای بالا دارند (6) حاکی از اهمیت تشخیص و درمان این عفونت در زنان باردار می باشد.
هدف از این مطالعه، بررسی شیوع عفونتهای کلامیدیایی در زنان باردار مراجعه کننده به درمانگاه بیمارستانهای دانشگاهی شهر تهران می باشد.
پژوهش حاضر، یک مطالعه توصیفی است که بر روی 400 زن باردار مراجعه کننده به درمانگاه های مراقبت دوران بارداری بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی شهر تهران انجام گرفت. تعداد نمونه بر اساس حداکثر گزارش عفونت در زنان جامعه ایرانی یعنی 13درصد انتخاب شده است. روش نمونه گیری تصادفی ساده بوده است.
واحدهای مورد پژوهش شامل زنان بارداری بودند که در سه ماهه سوم بارداری بسر می بردند و در طی چند ماه قبل از آزمایش، از هیچ نوع آنتی بیوتیکی استفاده نکرده بودند.
ابزار گردآوری داده ها در این پژوهش پرسشنامه و فیش ثبت اطلاعات و وسایل آزمایشگاهی بود. پرسشنامه حاوی 31 سوال بود که از آن برای جمع آوری برخی اطلاعات و داده ها، استفاده گردید و قسمتی از سوالات آن مربوط به مشخصات فردی و بخش دیگر مربوط به مشخصات اقتصادی- اجتماعی واحدهای مورد پژوهش بود.
تمامی نمونه ها، توسط پژوهشگر و بطریق زیر جمع آوری شدند:ابتدا با گذاشتن یک اسپاکلوم، سرویکس در معرض دید قرار گرفته و پس از تمیز کردن ترشحات اضافی بوسیله گاز استریل، یک قطعه اسفنج از پیش بریده شده که قادر به جذب 1/0 میلی لیتر از ترشحات موضعی بود، برای جمع آوری ترشحات به کمک پنس بلند و استریل در داخل گردن رحم گذاشته شد و پس از گذشت مدتی، اسفنج برداشته شده و در شیشه های مخصوص برای انتقال به یخچال با دمای 20- سانتیگراد درجه، قرار داده شد. سپس به کمک سواب استریل پنبه ای از داخل کانال سرویکس، مقداری از ترشحات موضع برداشته شده و از آن در تهیه لام برای انجام تست ایمونوفلورسانس مستقیم استفاده گردید که پس از نوشتن مشخصات واحد مورد پژوهش در جعبه های مخصوص لام قرار داده شده و در محیط آزمایشگاه توسط محلول استون تثبیت و در دمای 20- درجه سانتیگراد نگهداری شدند. برای تشخیص آنتی بادی های سرمی اختصاصی ضدکلامیدیا، مقدار 3میلی لیتر خون از هر بیمار گرفته شد و در لوله های آزمایشگاهی و در محیط آزمایشگاه، سرم آن جدا شده و در یخچال با دمای 20- درجه سانتیگراد نگهداری شدند.
روش های تشخیص در این پژوهش عبارت بودند از:1) روش ایمونوفلورسانس مستقیم برای شناسایی کلامیدیا تراکوماتیس در ترشحات برداشته شده از سرویکس به کمک آنتی بادی مونوکلونال، که با استفاده از کیت های بیومریو (Biomerieux) انجام گرفت.
2) روش میکروایمونوفلورسانس برای جستجوی آنتی بادی اختصاصی علیه کلامیدیاها در سرم خون و ترشحات مجاری تناسلی.
3) برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری توصیفی و استنباطی و تستهای فیشر، کای دو و نسبت شانس استفاده گردید.
با توجه به جدول شماره (1) در چهارصد نمونه ترشحات سرویکس مورد آزمایش به روش میکرو ایمونوفلورسانس تیترهای 1:8 ≥ از آنتی بادی های IgG و IgA ترشحی بر علیه کلامیدیا تراکوماتیس که دال بر عفونت فعال یا اخیر می باشد در 8 نفر (2%) یافت شد و از این تعداد، تیتر 1:8 در 2 مورد (5/0%)، تیتر 1:16 در 3 مورد (75/0%)، تیتر 1:65 در 2 مورد (5/0%) و تیتر 1:28 در یک مورد یافت شد. نتایج تست ایمونوفلورسانس مستقیم در 11 مورد (75/2%) از واحدهای مورد پژوهش مثبت بود که توسط لام مجدد، مورد تایید قرار گرفت (جدول شماره 1).

با توجه به شیوع بیماری بتاتالاسمی در مازندران، به منظور تعیین انواع موتاسیون های این بیماری این تحقیق در بیماران و خانواده های مراجعه کننده به درمانگاه تالاسمی بیمارستان بوعلی سینای ساری در سال 1373 انجام گرفت.

تحقیق به روش توصیفی روی 44 خانواده تالاسمیک انجام گرفت (در این تحقیق، هر خانواده تالاسمیک عبارت است ازیک فرزند بیمار به اضافه والدین آنها که حاملین ژن بیماری می باشند). از هر خانواده تالاسمیک مقدار cc10 خون در لوله هپارین دار دریافت گردید و برای تشخیص موتاسیون بیماری به آزمایشگاه تشخیص های قبل از تولد دانشگاه لندن ارسال شد. D.N.A. گلبول های سفید نمونه های مورد آزمایش استخراج شده و سپس به کمک روش (Polymerase chaine reaction)P.C.R و سیستم (Amplification refractory mulation system)ARMS موتاسیون آنها مشخص گردید.

از 44 بیمار مورد بررسی 23 نفر (3/52 درصد) پس و 21 نفر (7/47 درصد) دختر بودند. میانگین سن بیماران 9 سال بود در 8 مورد از بیماران تعیین موتاسیون دریکی ازکروموزوم ها ممکن نشد (2/18 درصد). 24 مورد (5/54درصد) دارای ژنوتیپ هموزیگوت و 12 مورد (3/27 درصد) بصورت Compound heterozygote بودند. فقط در 18% خانواده ها بین زن و شوهر نسبت خویشاوندی وجود داشت.
تعداد 10 نوع موتاسیون ازبیماران و حاملین ژن بدست آمد. شایعترین آنها موتاسیون IVSII-1 (G → A) بود که از7/68% کروموزوم ها بدست آمد.

دانستن نوع موتاسیون های بتاتالاسمی یک منطقه برای تامین خدمات تخصصی قبل از تولد در آن منطقه ضروری و مقدی می باشد.

روش استاندارد جهانی برای اندازه گیری زمان پروترومبین (Prothrombin Time: P.T.) استفاده از لوله دوم خون وریدی در هنگام انجام تست بوده است. علت عدم استفاده از لوله اول تاثیرات نامطلوب حاصله از آزاد شدن ترومبوپالستین بافتی از رگ آسیب دیده ناشی از استفاده از سوزن های چند بار مصرف در گذشته بود. جالب آنکه علی رغم پیدایش روش های مدرن خون گیری تجربه، باز هم با نتایج نامطلوب همراه بوده است.
مطالعه جدید در آمریکا با کمک روش های خون گیری مدرن و خون گیر ماهر، کفایت استفاده از همان لوله اول را نشان داده است. ما در این تحقیق ضمن استفاده از روشی کماکان استاندارد در خون گیری، زمان پروترومبین لوله های اول و دوم را نزد دو گروه بیماران با و بدون مصرف وارفارین مورد مقایسه قرار دادیم.

از دو گروه مساوی پنجاه نفری بیماران با و بدون مصرف وارفارین، دو نمونه خون وریدی متوالی توسط خون گیر ماهر و با کمک سرنگ بال پروانه گرفته شده و تست P.T. برای هر لوله با استفاده از دستگاه کواگولومتر انجام شد.

در گروه اول به تعداد 50 نفر و تحت درمان با وارفارین متوسط P.T. لوله او 93/18 ثانیه و متوسط P.T. در لوله دوم 26/19 ثانیه (متوسط اختلاف 33/0 ثانیه و 46/0= t) بود.
در گروه دوم که شامل 50 بیمار و بدون درمان با وارفارین بود، متوسط P.T. لوله او 78/12 ثانیه و متوسط P.T. لوله دوم 13 ثانیه (متوسط اختلاف 22/0 ثانیه و 77/0= t) بدست آمد.

در هر دو گروه اختلاف بین لوله اول و دوم از دیدگاه آماری و بالینی قابل اغماض بوده و برای انجام تست P.T. با استفاده از خون گیر ماهر می توان از همان لوله اول خون وریدی استفاده کرد.

گلوکوم مادرزادی از علل افت شدید بینائی در سنین پائین عمر است. جهت کنترل فشار مبتلایان که اغلب به درمان مقاوم هستند جراحی های مختلف روی زاویه اتاق قدامی نظیر گونیوتومی، ترابکولوتومی و ترابکولکتومی توصیه می شود. هدف از این مقاله بررسی میزان موفقیت جراحی در مبتلایان به گلوکوم مادرزادی است.

این مطالعه Before and after clinical trial بر روی 9 بیمار (16 چشم) مبتلا به گلوکوم مادرزادی انجام گردیده است. در مجموع 16 چشم تحت عمل ترابکولوتومی به علت فشار بالا قرار گرفتند که در صورت عدم کنترل فشار، 2بار جراحی تکرار شد و در نهایت اگر با ترابکولوتومی کنترل نشد، عمل ترابکولکتومی با استفاده از SFU یا میتومایسین انجام گردید.
معیارهای زیر برای ارزیابی وضعیت کنترل فشار چشم در نظر گرفته شدند:1) اندازه قرنیه 2) شفافیت قرنیه 3) میزان فشار چشم 4) پیشرفت CUP 5) اشک ریزش و اسپاسم پلک و ترس از نور پیگیری 6-4 هفته بعد از عمل و سپس هر 3 تا 4 ماه یکبار با معاینه زیر بیهوشی انجام شد.

16 چشم مبتلا به گلوکوم مادرزادی مورد عمل ترابکولوتومی قرار گرفتند. سن بیماران از 10 روز تا یکسال بود. از تعداد کل بیماران (9نفر) 7نفر پسر و 2نفر دختر بودند. در 7بیمار هر دو چشم و در 2بیمار یک چشم مبتلا بودند.
فشار 10 چشم (25/31%) بدلیل عدم پاسخ به ترابکولوتومی با 5FU و یا با میتومایسین انجام شد. یک چشم (25/6%) به هیچ یک از جراحی های انجام شده بر روی زاویه پاسخ نداده و در نهایت به علت عدم کنترل فشار چشم و بزرگ شدن تدریجی آن عمل Cyclocryo برای بیمار انجام شد.

در درمان بیماران مبتلا به گلوکوم مادرزادی بهترین روش جراحی بر روی زاویه برای کنترل فشار چشم (ترابکولوتومی) می باشد که بسته به شرایط بیمار می توان آن را تکرار نمود. برای کنترل فشار چشم در عمل ترابکولکتومی می توان از 5FU یا میتومایسین C استفاده نمود.

در این تحقیق تلاش گردید تا جنبه های مختلف تاثیر پادگنهای Ascaris lumbricoides بر بدن انسان و واکنش میزبان در مقابل مراحل مختلف آلودگی از طریق تعیین میزان ائوزینوفیلی؛ تشخیص وجود پادتن و تعیین میزان آن و نیز الکتروفورز گلوبولینهای سرم مورد مطالعه قرار گیرد.

این مطالعه بر روی 120 فرد آلوده به انگل Ascaris lumbricoides از ساکنین روستای خیرآباد اصفهان با میانگین 5 ± 2 با استفاده از روش ایمونوفلوئورسانس غیر مستقیم و لارو مرحله دوم به عنوان پادگن و نیز الکتروفورز گلوبولینهای سرم و گسترش خون انجام شد. جهت آنالیز آماری نتایج از آزمون t-test استفاده گردید.

در این مطالعه؛ بیشترین میزان ائوزینوفیلی (76%) در 4 بیمار و کمترین میزان آن (1%) در 6 یمار مشاهده گردید. بیشترین تعداد افراد مبتلا، ائوزینوفیلی بین 16-1 درصد را نشان دادند.
از بین 120 فرد آلوده؛ 85 نفر (70%) دارای پادتن با رقتهای (20:1 تا 320:1) بوده و 35 نفر فاقد آن بودند. با الکتروفورز؛ نمونه های سرم افرادی که با روش ایمونوفلوئورسانس دارای عیار پادتن بودند افزایش قابل ملاحظه گلوبولین گاما را نسبت به سرمهای فاقد عیار پادتن نشان دادند (P<0.0001). میزان گلوبولینهای آلفا-1 و آلفا-2 و بتا در هر گروه مثبت و منفی متغیر بوده و اختلاف قابل بررسی نداشت.

نتایج نشان می دهد که افزایش سطح ائوزینوفیل و نیز تولید پادتن موقتی بوده و روش ایمونوفلورسانس نباید اساس تشخیص آلودگی با A.lumbricoides قرار گیرد.

استئوپتروزیس یک بیماری نادر متابولیک استخوانی است که با افزایش ژنرالیزه توده استخوانی مشخص می گردد. در بررسی نوشتارهای پزشکی تا کنون حدود 500 مورد از این بیماری گزارش گردیده است. این بیماری به یکی از سه شکل: استئوپتروزیس تاردا، استئوپتروزیس مادرزادی و بیماری استخوان سنگ مرمری (Marble bone) دیده می شود. استئوپتروزیس مادرزادی منجر به نارسایی مغز استخوان شده و تقریبا همیشه کشنده است. بیماری استخوان سنگ مرمری منجر به کوتاهی قد، کلسیفیکاسیون مغزی و عقب ماندگی ذهنی می گردد. پیوند مغز استخوان تنها شانس برای زنده ماندن در بیماران مبتلا به استئوپتروزیس مادرزادی می باشد. در این گزارش ضمن مرور نوشتارهای پزشکی، یک مورد استئوپتروزیس مادرزادی معرفی و در مورد تشخیص آن بحث می گردد.