ما خیلی چیزها در این مملکت مان داریم که فلسفه وجودی شان اصلا روشن نیست یا به عبارتی معلوم نیست چرا وجود دارند. یا محصول رودربایستی اند، یا چشم و هم چشمی و ترس از عقب ماندن، یا از سر تقلید محض، آن هم از کسی یا جایی که هیچ ربطی به ما ندارد. مثل بعضی رشته های دانشگاهی که داریم و کلی هم خرج شان می کنیم اما برای فارغ التحصیلان شان هیچ کاری وجود ندارد. حکایت این بی ینال مجسمه سازی هم چیزی شبیه این است.

بی ینال یا همان دوسالانه مجسمه سازی یعنی اینکه «مجسمه سازان» هر دو سال یک بار جمع شوند و آثار نو، سنت شکن و پیشروشان را که به مثابه «شکافی» است در «وضعیت موجود»، در کنار هم به نمایش درآورند، موزه نمایشگاه پربیننده و آبروبخری برپا کند، بودجه هایی مصرف شود، عده یی داور وطنی و داورانی هم از فرنگ