سال 1210ه.ق شاه طهماسب، تهران را پایتخت کرد. شهری که به واسطه وجود تمدنی هشت هزار ساله (چشمه علی) و ری باستان (که در دوران اسلامی ام البلاد شهرهای اسلامی جهان اسلام بود) دارای ظرفیت های فراوان تاریخی و فرهنگی بوده که مسجد جامع و حسن گزینش شاه طهماسب گواه اعتبار و نشان از استعدادها و تداوم ظرفیت های محیطی و فرهنگی آن بوده و تا سال 1285 در قالب شهر سنتی تهران استمرار حیات یافت. در سال های واپسین قرن دوازدهم به سبب تحولات بزرگ اجتماعی و اقتصادی جهان در اواسط قرن نوزدهم میلادی با امواج تازه از راه رسیده تجدد که از غرب به تهران رسید، دوران «سنت» را به پایان نزدیک و شرایط تغییرات عمده در ساختار سنتی