چند ماهی است که در خانه ام جا نمی شوم. هرجور که وسایل را دور اتاق می چرخانم فایده ندارد، در هیچ گوشه و کنارش آرام و قرار ندارم. انگار وجودم بیشتر در حرکت معنی می دهد، انگار جای دیگری باید باشم. وقتی سه سال پیش خانه ام را گذاشتم و به اینجا کوچ کردم هم، لابد یک چنین حالی داشتم. حتی پیش از آن، بیشتر وقتم به رفتن وآمدن می گذشت تا ماندن. 18سالم که شد، شروع کردم به سفرکردن به دور ایران. بیشتر وقتم را به سرک کشیدن به جاهای مختلف، نوشتن درباره تجربه ها و عکاسی در طول سفرها می گذراندم. وقتی حدود سه سال پیش تهران را به مقصد لندن ترک کردم، در کوله پشتی ام یک «هارد اکسترنال» بود که عکس ها و نوشته های درونش بیشتر مناطق ایران را در بر می گرفت؛ جایی که حسابی در آن کش آمده بودم.