مملکتی شده این کشور گل و بلبل ما! فیلم 11 میلیارد می فروشد و رکورد می زند می گویند ضرر کرده، فیلم 800 میلیون می فروشد، می گویند فروش خوبی داشته! شما الان یادتان نیست اما آن موقع که ما کلاس دوم ابتدایی بودیم، ریاضی ما یا همان کتاب حساب، فقط با پرتقال سر و کار داشت و احتمالا نویسنده آن کتاب، اساسا شهسواری بود که پایین می رفت، بالامی آمد هی مساله طرح می کرد که پرتقال فروش چند تا پرتقال فروخته یا نفروخته و بعدها لطیفه «پیدا کنید پرتقال فروش را»، از همین جا آمد. الان مثل اینکه سینمای ایران، مشکل پرتقال فروشی پیدا کرده یا شاید هم دست ما توی خرج نیست! علی سرتیپی یکی از تهیه کنندگان «شهر موش ها2» گفته: «با توجه به هزینه هفت میلیاردی که برای ساخت این فیلم شد با حداقل 15 میلیارد فروش، فیلم به سوددهی می رسید. از این مقدار فروش تنها 35 درصد به تهیه کننده می رسد، 50 درصد سهم سالن سینما می شود و 15 درصد هم به مالیات، تبلیغات و حق پخش اختصاص پیدا می کند.» شرمنده! بنده سواد قدیم دارم، اگر 50 درصد 15 میلیارد را کم کنید، می ماند هفت و نیم میلیارد و از این مبلغ 15 درصد را هم کم کنید، می ماند شش میلیارد و سیصد و هفتاد و پنج میلیون تومان یعنی با تخمین آقای سرتیپی که هزینه هفت میلیاردی را گفتند، ششصد و بیست و پنج میلیون تومان ضرر! این البته یک طرف قضیه است موقعی که هزینه ساخت فیلم محاسبه می شد و اکیپ آماده کار شد، یک فیلم ایرانی را می شد با پانصد و پنجاه میلیون بست که امسال فکر می کنم شده حدود هشتصد میلیون، بنابراین بنا بر صحبت آقای سرتیپی باید به این نتیجه برسیم که ساخت یک فیلم عروسکی در ایران، معادل ساخت حدود 13 فیلم زنده است که بازیگرانش هم دستمزدشان را پیش پیش نگرفته باشند! نمی دانم آقای سرتیپی هم شهسواری است یا نه، اما چه بخواهیم چه نخواهیم، این بار هم باید بدویم پرتقال فروش را پیدا کنیم!