مدت هاست جز تک وتوک متن های معدودی که توسط نویسندگان بنام نوشته شده و توسط کارگردانی به روی صحنه می رود، دیگر شاهد رخ نمایی متون داخلی و عرض اندام نویسندگان وطنی در حد بضاعت تئاتری و این ظرفیت خلاقه نیستیم.

اینکه اقبال کارگردانان ایرانی برای به روی صحنه بردن نمایش نامه های خارجی و بعضا شهیر چه به دلیل شهرت متن و کیفیت نوشته یا شهرت نویسنده آن، نشان از تفکر بین المللی خالقان آثار تئاتری است و بر گستره دید آنان صحه می گذارد، نشانه خوبی است، اما همین اقبال که رو به افراط می رود، مخاطبان جدی تئاتر را نگران می کند. در نقد اینکه کارگردانان ایرانی می کوشند نمایش نامه های فاخری از نمایش نامه نویسان شهیر جهانی را به روی صحنه تئاتر تهران ببرند، تامل روی چند نکته به ظاهر ساده، اما اثرگذار ناگزیر می نماید.