شهرها از زمان صنعتی شدن و ورود به مرحله سرمایه داری به یک نظام توزیع نابرابر فضایی مبدل شده اند و اجرای سیاست های مداخله ای برای دگرگونی نظم طبیعی موجود ضرورت دارد؛ زیرا تحقق توسعه پایدار شهری منوط به تحقق عدالت اجتماعی و تضمین کیفیت مناسب زیست برای تمام شهروندان است؛ اما متاسفانه مسئله توسعه نامتوازن و تبعیض برای شهر تهران به مراتب حادتر و جدی تر است. مهاجرت و رشد روزافزون جمعیت تهران در دهه های اخیر موجب از هم پاشیدگی مراکز خدماتی و نابرابری زیستی شهروندان شده است. نحوه توزیع خدمات نقش موثری در شکل و ماهیت کالبدی و فضایی شهری ایفا می کند و موجب تفاوت کیفیت بصری مناطق شمالی و جنوبی تهران و