بست نشینی در طول تاریخ نوعی نارضایتی بوده که افراد و گروه ها نسبت به یک سری از اتفاقات انجام داده اند. بستی که کش پیدا می کند را بست کشینی می گویند (فرهنگ لغات ابوسعید جوینی، صفحه 63، اینم منبع!). البته بست کشینی کمی با بست نشینی تفاوت دارد و اصلا ناراحت می شوم اگر این دو را با یکدیگر قاطی کنید.بست کشینی را افرادی انجام می دهند که هشت سال چپق 80 میلیون نفر را با تصمیمات اشتباه چاق کردند، به جای نفت توانستند لایک سر سفره های مردم بیاورند، تورم را از روی زمین برداشتند به طاق دروازه کوبیدند، شرایط بیکاری را به جایی رساندند که خود اعضای دولت به مردم می گفتند: «اگه شغل مغل توی دست و بال تون دارید، ما رو فراموش نکنید!». با حمایت تمام قد یک جریان سیاسی هشت سال به درجه ای از کمال رسیدند که توانستند مثل دیوید کاپرفیلد و کریس آنجل، دکل غیب کنند. حالا همین عزیزان دوست داشتنی می روند و بست کشینی می کنند.

اصلا دو دو تا چهارتا هم بخواهیم انجام دهیم، 80 میلیون نفر که از گزند تصمیم های آنها دچار جرح شدند و و الان هم جایش بانداژ شده است، باید بست نشینی کنند. منتهی چون ما زیاد هستیم، جا نمی شویم، همین در سطح شهر و خانه های مان بست مان را می نشینیم(از خودم ساختم!).

الان هم که تلگرام نداریم و کسب و کارهای مجازی رسما زیر پتو رفته و خوابیده اند و برای برقراری ارتباط باید«بنویسیم رو درخت، روی آب، رو پر پرنده، رو ابرا» دیگر رسما و علنا تنها کاری که از دست مان برمی آید نگاه کردن به جرز دیوارهای خانه و بست نشینی است. به هر حال ما یک سری مشکلات اقتصادی داریم که لاینحل هستند(یا یک سری مشکلات اقتصادی هستند که ما وسط آنها قرار داریم و جلوی دست و پای شان را گرفته ایم!) به نظرم تلاش بر این است که یک هل بدهیم و 80 میلیون بیکار و بست نشین داشته باشیم که در خانه نشسته اند، کار خاصی هم برای انجام دادن ندارند، فقط انتقاد می کنند. تازه افسرده هم هستند چون شوهرعمه بنده الان چند روز است که جوک های بامزه برای اعضای خانواده در گروه تلگرام «خانواده بزرگ خراباتی بجز جمشید که ارث ها رو بالا کشید!» و بیم آن می رود که کارش به بست کشینی بکشد!