یکی از تنگناهایی که امروزه شهر تهران در حوزه شهرسازی و جامعه شناسی شهر با آن مواجه است، کوچک شدن تدریجی پنجره خانه ها و آپارتمان های مسکونی است. این جریان همزمان با حذف بالکن ها و افزایش ارتفاع ساختمان ها، کیفیت زندگی به ویژه در شهرهای بزرگ را تقلیل داده و هویت اجتماعی آنها را با مخاطره جدی استحاله مواجه ساخته است. در این فرآیند، به تبعیت از منافع سازندگان سوداگر و همداستانی طراحان و ضابطه نویسان کج سلیقه، ابعاد پنجره ها به تدریج، کوچک تر شده، بالکن ها تقریبا به کلی از نمای ساختمان ها حذف و بالکن های قدیمی با تبدیل شدن به انباری، تغییر ماهیت داده اند. در عین حال که نظریه پردازان بزرگ شهری نظیر