تخمین سن زیستی بانوان بر اساس آزمون های آمادگی جسمانی

تعیین سن زیستی یک چالش جدی در پژوهش های پیری شناسی است. در این مطالعه، نیم رخ تغییرات عوامل آمادگی جسمانی بانوان اصفهانی از سن 18 تا 65 سالگی در سه گروه غیر فعال، نیمه فعال، و فعال تعیین شد. سپس معادله ی تخمین سن زیستی بانوان از روی آزمون های آمادگی جسمانی تولید گردید.
این مطالعه از نوع علی پس از وقوع (Ex post facto) بود که در سال 1389 انجام شد. تعداد 107 زن اصفهانی پس از امضای فرم رضایت آگاهانه به روش نمونه گیری لایه ای هدفمند انتخاب شدند. زیرگروه ها شامل طبقه های سنی 18 تا 20، 21 تا 24، 25 تا 29، 30 تا 34، 35 تا 39، 40 تا 44، 45 تا 49، 50 تا 54، 55 تا 59 و 60 تا 65 سال بود. در هر زیر گروه به حدود50 نفر مراجعه شد و حداقل 10 نفر از آن ها به طور داوطلبانه در تحقیق شرکت نمودند. آزمون های آمادگی جسمانی عبارت از دوی شاتل، بشین و برس، بارفیکس اصلاح شده، پرتاب توپ پزشکی، دراز و نشست، پرش سارجنت، دوی 30 متر و الینویس بود. تحلیل های آماری توسط نرم افزار SPSS نسخه ی 16 انجام شد.
تحلیل تشخیص مشخص نمود که 64 درصد از وضعیت آمادگی جسمانی از روی میزان فعالیت بدنی قابل تمیز است (01/0 > P). رگرسیون چند عاملی مشخص نمود که افزایش سن تقویمی با کاهش آمادگی جسمانی همراه است، ولی سرعت این کاهش با میزان فعالیت جسمانی رابطه ی معکوس داشت؛ به این معنی که سرعت کاهش آمادگی جسمانی در افراد فعال پایین تر بود.
نتیجه این پژوهش مبتنی بر تاثیر مثبت ورزش بر سن زیستی است. این یافته مشابه یافته های پژوهش در کشورهای پیشرفته ی صنعتی بود. تنها تفاوت در این بود که سطح آمادگی بانوان ایرانی به خصوص از حیث آمادگی هوازی بسیار پایین تر بود. این پژوهش فرصت مغتنمی برای تولید فرمول تخمین سن زیستی بانوان ایرانی فراهم آورد. یافته های پژوهش حاضر، به خصوص در مورد سطح آمادگی هوازی بانوان هشداردهنده است. در صورت تکمیل پژوهش بر اساس اطلاعات سایر نقاط کشور، می توان به یافته های آن اطمینان بیشتری پیدا نمود.واژگان کلیدی: