مقایسه تاثیر تزریق اکسی توسین عضلانی و تحریک پستانی بر میزان خونریزی و طول مرحله سوم زایمان

خونریزی بعد از زایمان یکی از علل عمده مرگ و میر مادران به خصوص در کشورهای در حال توسعه می باشد و تحریک پستانی به وسیله گذاشتن نوزاد بر روی سینه مادر و مکیدن آن یک روش فیزیولوژیک و بدون هزینه و کارآمد در کاهش میزان خونریزی مرحله سوم زایمان می باشد.
این پژوهش یک مطالعه کارآزمایی بالینی است که به منظور مقایسه تاثیر تزریق اکسی توسین عضلانی و تحریک پستانی بر طول مدت و میزان خونریزی مرحله سوم زایمان بر روی 150 زن باردار مراجعه کننده به زایشگاه طالقانی شهر اراک انجام گردیده است واحدهای مورد پژوهش از شکم اول تا چهارم با سن 35-18 سال بارداری ترم (42-38) هفته، تک قلو، سفالیک، عدم ماکروزومی جنین بود و نمونه ها به طور تصادفی در 3 گروه قرار داده شدند. در یک گروه بلافاصله پس از قطع بند ناف نوزاد و بستن بند ناف نوزاد بر روی سینه مادر گذاشته می شد و در گروه دیگر اکسی توسین به صورت عضلانی به مادر تزریق می شد. گروه سوم نیز دارویی دریافت نکرده اداره فیزیولوژیک شدند. سپس در سه گروه طول و میزان خونریزی مرحله سوم زایمان اندازه گیری و مورد تجریه و تحلیل آماری قرار گرفت.
یافته های پژوهش نشان دادند که میانگین سن در زنان باردار شرکت کننده در پژوهش95/4 ± 86/26سال بوده و اکثرا (46%) نخست زا، دارای تحصیلات سیکل (72%)، سن حاملگی 40 هفته (7/67%) و خانه دار (7/98%) می باشند. بر طبق آزمون کای دو مشخص گردید که توزیع سن، تعداد بارداری، تحصیلات، سن حاملگی، تعداد سقط جنین و شغل مادران باردار در سه گروه یکسان می باشد. همچنین یافته ها نشان دادند میانگین میزان خونریزی مرحله سوم زایمان به ترتیب از کم به زیاد در گروه اداره فیزیولوژیک 70/306±14/167، تحریک پستانی 79/329±71/219 و تزریق عضلانی 200/331±20/220 سی سی می باشد. اما طول مرحله سوم زایمان در گروه تزریق اکسی توسین 42/10±54/5 تقریبا با گروه تحریک پستانی 50/10±91/4 مشابه و کمتر از گروه اداره فیزیولوژیک بود هرچند ارتباط آماری معنی داری در یافته ها دیده نشد.
با وجود معنی دار نبودن نتایج این تحقیق به نظر می رسد مصرف اکسی توسین در کنترل خونریزی مرحله سوم زایمان سودمندی چندانی ندارد.