بررسی تاثیر استفاده از معیار بی قراری- خواب آلودگی رایکر بر پیامدهای بالینی بیماران تحت اعمال جراحی پیوند عروق کرونر

بررسی مکرر مددجو برای تعیین سطح آرامش، یکی از اقدامات اصلی مراقبت از بیمار بدحال و بحرانی به خصوص بعد از اعمال جراحی قلب است. معیار رایکر ابزاری روا و پایا است که در مطالعات مختلفی از این ابزار به عنوان معیار آرامسازی-بی قراری در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه استفاده شده است. این مطالعه با هدف «بررسی تاثیر کاربرد معیار رایکر بر پیامدهای بالینی بیماران تحت عمل جراحی پیوند عروق کرونر» انجام شد.
این کارآزمایی بالینی در بیمارستان امام علی(ع) کرمانشاه در سال 1391 انجام شد. 116 بیمار بعد از عمل جراحی پیوند عروق کرونر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب وبه طور تصادفی به دو گروه مساوی مداخله و کنترل تقسیم شدند. در گروه مداخله سطح آرامسازی بیمار توسط معیار رایکر، با ضریب توافقی کاپا 92/0 r= ودر گروه کنترل با روش مبتنی بر پاسخ های فیزیولوژیک پایش شد. داده ها با پرسشنامه و چک لیست محقق ساخته، دارای روایی صوری و محتوی، جمع آوری و با استفاده از نرم افزار SPSS18 و آزمون های آماری توصیفی و استنباطی (کای دو، تی مستقل و فیشر) تجزیه و تحلیل شد.
در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری در میزان مصرف داروی سوفنتانیل (5/5 ± 8 درمقابل 5/12 ± 23میکروگرم (، طول مدت تهویه مکانیکی (37/2 ± 1 /7 درمقابل 6/2 ± 3/9ساعت) و طول مدت تهویه با مد SIMV (78/1 ± 7/3 در مقابل 14/2 ± 45/5 ساعت) مشاهده شد (001/0> p). بین دو گروه از نظر طول مدت اقامت در بخش ویژه و بیمارستان و بروز دلیریوم تفاوت معنی داری آماری مشاهده نشد.
یافته های این مطالعه استفاده از معیار آرامسازی-بی قراری رایکربرای پایش بیداری در بیماران تحت عمل جراحی پیوند عروق کرونر را در بخش های ویژه با هدف کاهش طول مدت تهویه مکانیکی و کاهش میزان مصرف داروی آرام بخش پیشنهاد می کند.