تعامل و تقابل ملی گرایی و اسلام گرایی در ایران پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران

تاکید بر اهمیت دولت- ملت و عواملی مبنی بر ویژگیهای خاص یک ملت با عنوان ملیگرایی، از جمله مقولاتی است که در اندیشهی سیاسی دچار تحول شده است و میتوان گفت در این زمینه واژهی ملت از یک مفهوم ساده، که به مردمی در یک سرزمین اطلاق میشد، به یک مفهوم سیاسی؛ و ملیگرایی به مثابه یک ایدیولوژی برای بیان ویژگیهای مخصوص به ملتها، تغییر یافته است. ملیگرایی و یا همان احساسات ناسیونالیستی از دیدگاه ملل مختلف، تبعات مثبت و منفی با خود به همراه داشته است. در پژوهش حاضر، به تبیین رابطهی تقابل و یا تعامل میان دو جریان فکری ملیگرایی و اسلامگرایی پرداخته شده است. با وجود پیشینهی قوی ملی گرایی در ایران، وجود عواملی چون؛ وقوع انقلاب اسلامی، رهبری مذهبی امام خمینی و برجسته بودن عامل مذهب و اسلامگرایی پس از انقلاب اسلامی ،57سبب کمرنگ شدن نقش ملیگرایی در وجه منفی آن گردیده است. در نهایت فرض بر این است، که با وجود عدم تقابل صرف میان این دو جریان فکری و پذیرش ناسیونالیسم مثبت، متعادل و غیرافراطی؛ همچنین تاکید بر اصل وحدت امتها به جای ملیگرایی در اندیشه های اسلامی و اهمیت امت  که مطلوب جامعه اسلامی است  ؛ از انترناسیونالیسم اسلامی به مثابه ایدیولوژی موافق با آموزه های اسلامی، استقبال میشود