ابزار نقد ترجمه از دیدگاه آنتوان برمان

دسترسی به واقعیت نقد ترجمه تنها با اگاهی به زبان نمی تواند انجامی بارور داشته باشد. همانا فروباشی نظام مند نظریه های غالب و تحلیلی از تمایلات تغییر شکل دهنده که درکلیت ترجمه بدست آمده است می تواند ما را به مقصد برساند: برعکس نظریه پردازان و بعضی از تحلیلگران که برای رسیدن به واقعیت نقد، به صورت مسئله ترجمه ونوع آن یعنی ترجمه های هنری، کلمه به کلمه و یا مفهومی پرداخته اند، آنتوان برمان، فیلسوف وترجمه شناس زبان فرانسه، در درجه اول بحث درباره تجربه و تامل را بیش می کشد زیرا نرجمه در نهادش به صورت تجربه و تامل است. برای کسب تجربه و تحلیلی دقیق، مواخذه جزء کلمه که شامل آواها، ایجاز، ضرب آهنگ ها، علامت گذاری ها می شود، باید در نهاد ترجمه صورت گرفته باشد. برای یک تحقیق این چنینی، باید ترجمه ی اثر در زمان های مختلف لااقل دو بار انجام شود تا قیاس به معقول و تفاوت بین دو فضا و دو زمان آشکار شود. پس در ترجمه های قدیمی آن جا که احتمال کاستی ها و تحریف بیشتر است باید تخریب صورت گیرد.
در واقع، با تحقیق روی ترجمه های غربی، برمان، همچون شلیرمارشه، تقسیمی به گونه ی سنتی و جدید انجام می دهد. ترجمه های سنتی: قوم مدار، افراط کار متنی و افلاطونی تشخیص داده می شوند زیرا نویسنده را آزاد گذاشته و بنا بر ذوق وقریحه ی خواننده گفتمان ترجمه ئی را مد نظر دارد. در حالی که ترجمه های جدید بخصوص در فرانسه بر اساس مکتب ترجمه ی رمانتیک های آلمانی از قرن 19، به گفتمان نویسنده پرداخته و خواننده را آزاد گذاشته است. هولدرلن با ترجمه شعری آنتیگون شاه ادیپ از سوفوکل این نوع ترجمه را بر ملا کرد و بعد از او بهشت گمشده اثر میلتون را شاتوبریان با توجه به ترجمه ی کوچکترین جزء کلمه در راه شناساندن ترجمه ی تحت الفظی انجام داد. برمان با تقسیم بندی شفاف، ابزاری برای نقد بدست داد تا جائی که ممکن است حق هیچ آوا و جزء کلمه ای ضایع نشود وتوانی به دست آید که به دست مایه ی زبانی دیگر فرهنگ ها توفیق یابیم که نه تنها از این طریق شناخت علم ترجمه جایش را باز کند، بلکه انجماد دانش عمیق زبان مادری ذوب شود و به سطح زبان های پیشرفته برسد.