بازخوانش بینامتنی منظومه ی «جمشید و خورشید» سلمان ساوجی از منظر تاریخگرایی نو

در تاریخ ادبیات ایران، آثاری به مقتضیات فکری و فرهنگی زمانه آفریده شده اند که می تواند در رویکردی بازخوانشی ضمن اشاره به روانشناسی فردی و اجتماعی آن عصر، حلقه هایی از جریان شناسی ادبی در تکمیل خلاهای نگرش ساختاری باشند؛ منظومه ی «جمشید و خورشید» سلمان ساوجی(778ه.ق)، یکی از این آثار است که با وجود غفلت محققان؛ ظرفیت هایی قابل تامل برای تاکید بر نگرش ساختاری و شبکه ای به آثار ادبی یک دوره دارد.
این پژوهش، به کمک رهیافت های بینامتنی و چارچوب نظری«تاریخگرایی نو»، کوشیده است با ردگیری نشانه های درون متنی و برون متنی-برخلاف باور عمومی-عرفانی بودن منظومه ی«جمشید و خورشید» را اثبات کند. مطابق دستاوردهای تحقیق، از دو ساحت می توان به اثبات فرضیه ی عرفانی بودن متن «جمشید و خورشید» پرداخت: نخست، رمزگشایی از شالوده ی بینامتنی اثر که با وجود پیوندی دیالکتیک(گفتگومدارنه) منظومه با اسطوره های ایران باستان و شاهنامه، و تقلید از زمینه ی غنایی و شگردهای روایی خمسه سرایی بویژه هفت پیکر نظامی؛ سرشت بنیادین اثر بیشتر به سبب تاسی از ساختار و شگردهای رمزی- عرفانی داستان های سهروردی؛ مثل عقل سرخ و صفیر سیمرغ، سیر العباد سنایی، داستان شیخ صنعان عطار، داستان قلعه ی ذات الصور و جدال چینیان و رومیان در مثنوی مولانا، رنگ و بویی عرفانی دارد. دوم، از رهگذر کاربست نگرش تاریخگرایی جدید در تحلیل اثر که از همسویی ژرف ساخت این منظومه با جریان صوفیگرایانه ی قرن هشتم، پرده می گشاید و نشان می دهد که منظومه ی «جمشید و خورشید» نه در خلا تاریخی و بریدگی از جریان مسلط عصر، بلکه در گفتگو با ساحت غالب فکری و فرهنگی قرن هشتم؛ یعنی عرفان گرایی آفریده شده است.