اثربخشی مشاوره گروهی «راه حل محور» بر سازگاری و خودکارآمدی دانش آموزان پسر سال اول دبیرستان شهرستان شهریار

این پژوهش با هدف ارزیابی اثربخشی مشاوره گروهی «راه حل محور» بر سازگاری و مولفه های آن (عملکرد عاطفی، اجتماعی و آموزشی) و خودکارآمدی دانش آموزان پسر سال اول دبیرستان شهرستان شهریار صورت گرفت. روش پژوهش آزمایشی (دو گروهی با پیش آزمون و پس آزمون) و جامعه آماری همه دانش آموزان پسر پایه اول دبیرستان بود که در سال 911390 در شهرستان شهریار مشغول به تحصیل بودند. از میان آنان به روش نمونه گیری خوشه ای، ابتدا یک دبیرستان و سپس30 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه (آزمایش و گواه) قرار گرفتند. ابزارهای سنجش، شامل پرسشنامه سازگاری دانش آموزان دبیرستانی با زیرمقیاس های عاطفی، اجتماعی و آموزشی (سین ها و سینگ، 1997) و مقیاس خودکارآمدی عمومی (شرر و همکاران، 1982) بود. گروه آزمایش در 8 جلسه90 دقیقه ای مشاوره گروهی راه حل محور شرکت کردند در حالی که گروه گواه، هیچ مشاوره ای دریافت نکردند. با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس، پنج فرضیه پژوهش مورد آزمون قرار گرفت. نتایج نشان داد که به کارگیری مشاوره گروهی راه حل محور میزان سازگاری کلی، عملکرد اجتماعی، عملکرد آموزشی و خودکارآمدی را بهبود می بخشد (01/0> P). اما در عملکرد عاطفی، تفاوت معناداری بین گروه آزمایش و گواه یافت نشد.