شرط امانت سرپرست کودک در نظام حقوقی ایران

حضانت از مهم ترین نهادهای موثر در تربیت و رشد جسمی و روحی کودکان است. شرط امانت سرپرست کودک یکی از مباحث اساسی حضانت است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی شرطیت امانت سرپرست کودک در قوانین و مقررات حقوقی می باشد.

روش تحقیق، توصیفی تحلیلی است و به تحلیل محتوای اسناد (آراء و نظریات) می پردازد. نوع تحقیق بنیادی و کاربردی است و ابزار گرد آوری داده ها اسناد است.

در آراء فقها امانت سرپرست کودک به شرطی که منجر به ضرر کودک شود و مصالح وی را تامین ننماید، ملاک خواهد بود. به عبارت دیگر وجود یا عدم شرط امانت نمی تواند به تنهایی ضابطه ای برای تعیین صلاحیت سرپرست کودک قرار بگیرد. بلکه عدم امانتی ضابطه عدم صلاحیت قرار می گیرد که منجر به ضرر کودک و دفع مصلحت وی گردد. در قوانین حقوقی ایران خلاهایی از جهت تعریف امانت و برخی مقررات ضروری مرتبط با آن وجود د ارد.

با تتبع و استناد به منابع متعدد حقوقی ثابت شده است در صورتی که عدم امانت سرپرست کودک منجر به ضرر کودک و دفع مصلحت وی گردد، باعث سلب صلاحیت از سرپرست کودک می شود. راهکار اصلاح قوانین و مقررات مبتنی بر شرط امانت سرپرست کودک نیز عبارت است از: تعیین حدود و شاخصه های صلاحیت اخلاقی و مصلحت به کار برده شده در قوانین و مقررات مربوط به سرپرست کود ک؛ در نظر گرفتن ملاک دفع ضرر و جلب مصلحت در تعیین مصادیق حضانت سرپرست کود ک؛ تعیین حدود و ضوابط تربیت کودک و تصریح به ضرورت صلاحیت های دینی و تربیتی والدین نسبت به فرزندان و تعیین مجازات های تعزیری مناسب به منظور حفظ مصلحت کودک و دفع ضرر از وی.