روش شناسی بازخوانی نظام معانی محیطی در بافت های تاریخی، نمونه موردی: محله صیقلان رشت

رویکرد به شناخت معنی در محیط ساخته شده به ویژه در گونه های خاصی از آن نظیر بافت های تاریخی امروزه اغلب مورد توجه بوده و در مطالعات متعددی مورد بحث و تاکید قرار گرفته است. در این بین، بازشناسی معانی محیطی تاریخی این بافت ها (دوره های گذشته و زمان تکوین آن ها)، از این حیث که می تواند موجب شناخت صحیح تر زمینه شکل گیری محیط ها، ارزیابی درست تغییرات و تحولات پدید آمده در گذر زمان و لذا درک مناسب دلایل وجود تفاوت های احتمالی در معانی محیط شود، ضرورت و اهمیت خاصی دارد. هدف این پژوهش یافتن روش های مقدور و معقول برای شناخت معانی محیطی تاریخی فضاهای تاریخی و قدیمی بوده و بدین منظور از روش های تحقیق تفسیری تاریخی و استدلال منطقی بهره گرفته است.گردآوری اطلاعات به صورت اسنادی و میدانی (مشاهده و مصاحبه) انجام شده است. بر این اساس، در این تحقیق با بهره گیری از رویکردهای ساختارگرایی و نشانه شناسی در معماری و شهرسازی به مثابه مدل عملیاتی تحقیق و تمرکز بر بستر تاریخی مشخصی (محله صیقلان شهر رشت)، سه روش مختلف جهت حصول به اهداف، نتیجه گیری و پیشنهاد شده است: 1- روش شناخت ویژگی های فضا در دوره تاریخی مبتنی بر شناخت شالوده و ساختار آن و درک معانی مستتر در ساختار فضا 2- درک رابطه بین زمینه و بستر کالبدی فضایی محیط های تاریخی و تحولات حادث شده در جهان بینی و ایدئولوژی مخاطبان و جامعه بهره بردار در گذر زمان 3- شناخت تغییرات پدید آمده در نظام های بیانی مرتبط با محیط که اغلب جنبه ذهنی داشته و با اتکاء بر روش نشانه شناسی و بازشناسی تفاوت سطوح نشانه ای عناصر و مجموعه ها در دوره های زمانی مختلف صورت می گیرد.