مقایسه میزان فرسودگی شغلی در بین مربیان رشته های کاراته و شنا

بررسی رفتارهای شغلی مربیان به منظور برنامه ریزی های دقیق و اصولی ضروری است تا از نظر شناسایی و رفع عوامل و منابع تنش زای شغلی تلاش های لازم از سوی مسئولان انجام پذیرد تا از هرگونه احتمال دلزدگی شغلی، بی انگیزگی و فرسودگی شغلی و احتمال انتقال تنش به ورزشکاران جلوگیری به عمل آید. بنابراین هدف از پ‍ژوهش حاضر، مقایسه میزان فرسودگی شغلی در بین مربیان کاراته و شنا می باشد.
روش شناسی: روش انجام تحقیق از نوع علی _ مقایسه ای است. جامعه مورد نظر تحقیق، تمام مربیان شنا و کاراته شهرستان تبریز بودند که 85 مربی شنا و 50 مربی کاراته به صورت تصادفی ساده تعیین و در این پژوهش شرکت داده شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلاچ استفاده شد، میانگین سنی آزمودنی های تحقیق در مربیان کاراته 56/32 سال و مربیان شنا 71/30 سال است. در نمایش و تحلیل اطلاعات در سطح آمار توصیفی از فراوانی و درصد میانگین و در سطح آمار استنباطی از آآزمون کولموگروف- اسمیرنوف و تحلیل واریانس استفاده شد.
با توجه به تجزیه تحلیل اطلاعات مشخص شد که حداکثر نمره فرسودگی شغلی در مربیان کاراته برابر با 86/95 و در مربیان شنا 21/88 است که نشان دهنده میزان فرسودگی شغلی بیشتر در بین مربیان کاراته می باشد. علاوه بر این یافته های تحقیق حاکی از ان است که میزان خستگی عاطفی در مربیان کاراته و میزان کاهش کارایی فردی در مربیان شنا بطور معنی داری بیشتراست. ولی میزان خرده مقیاس مسخ شخصیت در بین مربیان کاراته و شنا تفاوت معنی داری ندارد.
نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد که اکثریت مربیان رشته های ورزشی کاراته و شنا کم و بیش فرسودگی شغلی تجربه می کنند ولی میزان شیوع این نشانگان در مربیان این رشته ها متفاوت بوده که بیانگر این است که شرایط خاص کاری و ماهیت رشته های ورزشی تاثیر گذار بر شیوع فرسودگی شغلی می باشد.