تحلیل گفتمانی_تاریخی بافت مشروعیتی گفتار های سیاسی در انقلاب اسلامی ایران

مقاله حاضر در پی آن است تا کاربرد انواع روش های مشروعیت بخشی به کنش ها و اعمال انقلابی از طریق زبان را مورد بررسی قرار دهد. با مفروض پنداشن قابلیت های زبان در تولید مشروعیت برای اعمال و کنش ها، پرسش آن است که کنش گران سیاسی انقلاب اسلامی 1357، ازچه شیوه های گفتاری برای تولید مشروعیت کلامی بهره جستند. بدیهی است تحلیل گفتمان با رویکرد متن محور، مناسب ترین روش برای انجام این تحقیق به شمار می رود. بدین منظور، این مقاله با تکیه بر روش گفتمانی_تاریخی روث ووداک ونظریه تحلیل گفتمانی مشروعیت تئو ون لیون نگاشته شده است. متونی که توسط کنش گران دوره انقلاب اسلامی تولید شده اند را می توان در ژانرهای متنوعی تقسیم بندی نمود که در این مقاله به سه ژانر افشاگری، فراخوان قیام و آرمان شهرسازی پرداخته می شود. همچنین در خلال پژوهش بافت درون متنی،میان متنی، موقعیتی و تاریخی هر یک از ژانرها و نیز استراتژی ها و شیوه های مشروعیت بخشی زبانی در هر یک از آن ها مورد توجه واقع شده است. مطالعه گفتمان انقلاب اسلامی از منظر بافت مشروعیتی آن، موید تنوع و تکثر روشی در تولید مشروعیت های کلامی توسط کنش گران حاضر در میدان سیاسی است.