ژئوپلیتیک و واقع گرایی مورد؛ گفتمان سیاست خارجی چین

انقلاب کمونیستی چین در سال 1949، سبب پیدایش دگرگونی های گسترده ای در سیاست خارجی چین شد. این کشور، دوره های مختلفی از سیاست خارجی را پشت سر گذاشته و روابطش با کشورهای دنیا، با فراز و فرودهای فراوانی همراه بوده است. روی هم رفته، سیاست خارجی چین از زمان انقلاب کمونیستی در سال 1949 تاکنون را می توان به دو دوره ی مختلف تقسیم کرد؛ دوران مائو و دوران پس از مائو. در دوران مائو، چین برای پاسداری از نظام نوپای خود، سیاست اتکای به شوروی را در پیش گرفت، اما مائو پس از مدتی به دلیل اختلافات ایدئولوژیک با مسکو، از شوروی فاصله گرفته و سیاست اتکای به خود را در دستور کار قرار داد. پس از مرگ مائو و روی کار آمدن دنگ شیائو پینگ، چین از سیاست های ایدئولوژیک فاصله گرفت و به سمت سیاستی واقع گرایانه و عملگرا پیش رفت. در واقع در این دوران بود که چین با گسست از سیاست های ایدئولوژیک مائو، شاهد چرخشی در سیاست خارجی خود بود که تا به امروز به قوت خود باقی است. پژوهش پیش رو، با روش توصیفی- تحلیلی به بررسی و تشریح وجوه مختلف سیاست خارجی چین از دوران مائو تا به امروز پرداخته است و می کوشد تا به این پرسش پاسخ دهد که سیاست خارجی چین از انقلاب کمونیستی سال 1949 تا بدین سو، دچار چه تغییراتی شده است؟ بر پایه ی نتایج این پژوهش، سیاست خارجی چین از صبغه ی ایدئولوژیک خود فاصله گرفته و رویکردی واقع گرایانه و عملگرا را براساس واقعیت های ژئوپلیتیک جهانی دنبال می کند.