تغییرات رقابتی، ساختاری و ملی صادرات کالاهای ورزشی در ایران

صنعت ورزش یکی از اساسی ترین پایگاه های توسعه ی اقتصادی و پیشرفت اجتماعی می باشد و نقش مهیج و مهمی بر روی اقتصاد ورزش و حتی رشد اقتصاد ملی یک کشور دارد. لذا پژهش حاضر با هدف تعیین مزیت نسبی (تغییرات رقابتی، ساختاری و ملی) صادرات کالاهای ورزشی ایران انجام شده است.
روش شناسی: طرح پژوهشی حاضر از نوع توصیفی بوده و به لحاظ روش جمع آوری آمار و اطلاعات، از نوع تحقیقات اسنادی است. داده های مربوط به صادرات کالاهای ورزشی کشور از سالنامه های آماری گمرگ جمع آوری شد. مبادلات بین الملی ورزشی ایران بر اساس طبقه بندی کالاهای اساسی (CPC)، به شش گروه از قبیل کفش، پوشاک، انواع توپ، قایق های تفریحی- ورزشی، تردمیل و سایر تجهیزات تقسیم شد و با استفاده از تکنیک تغییر سهم (Shift- share) مزیت رقابتی صادرات کالاهای ورزشی ایران طی دوره های 1390- 1380 بررسی شد.
نتایج حاصل از مدل تعییر- سهم نشان می دهد که ایران در صادرات هیچ کدام از کالاهای ورزشی از مزیت نسبی و قدرت رقابتی برخودار نمی باشد. بررسی روند صادرات کالاهای ورزشی نشان می دهد که میزان صادرات کفش، پوشاک و سایر تجهیزات ورزشی افزایش یافته است، ولی میزان صادرات توپ، قایق و تردمیل کاهش یافته است. ترکیب فعالیت های صادراتی و ساختار کشور در طی این دهه، در گروه کالاهای کفش، تردمیل و سایر تجهیزات مطلوب و مناسب صادرات این بخش ها بوده است. اما ساختار مربوط به کالاهای توپ، پوشاک و قایق به ضرر این بخش ها بوده است.
با توجه به وجود قوت های ایران در تولید کفش و پوشاک ورزشی، نیاز رفع موانعی همچون ضعف در سیستم های بسته بندی، حمل و نقل و عواملی از این قبیل توصیه می گردد.