شناسایی سطوح آمادگی فناوری (TRL) بر اساس مستندات فنی

توسعه ی محصول جدید به عنوان رویکردی نوین برای مواجه با تغییرات محیطی به کار می رود و مقدمه ای برای ورود به فضای رقابتی و کسب مزیت رقابتی است. اهمیت فرایند توسعه ی محصول جدید در محصولات پیچیده دو چندان است. اجرای موفقیت آمیز پروژه های توسعه ی این محصولات وابستگی شدیدی به، در اختیار داشتن فناوری های جدید و پیشرفته (برای بهره گیری در زیر سامانه های محصول نهایی) دارد. از طرفی اکتساب فناوری های پیشرفته دارای ریسک های مالی و زمانی بالایی است و یکی از راهبردهای اساسی برای تسریع در اجرای پروژه های سامانه ای پیچیده و کاهش هزینه های آن، استفاده از شبکه ی تامین کنندگان بیرونی در قالب شرکت های دانش بنیان به منظور اکتساب و انتقال (به درون) فناوری های مورد نیاز در سامانه و دستیابی به دانش فنی آن هاست. نظارت بر گام های توسعه ی فناوری و تحویل گیری فنی یکی از دغدغه های سازمان متولی سامانه های پیچیده در فضای کار شبکه ای و مواجهه با پیمانکاران دانش بنیان است. هدف این مقاله ارائه ی چارچوب و معیاری برای شناسایی و اثبات سطح آمادگی فناوری برون سپاری شده است تا کارفرمای پروژه ی فناوری (که طراح و مسئول سامانه ی اصلی است) بر اساس این معیار، سطح آمادگی فناوری را تایید کند. این تحقیق از نوع توصیفی پیمایشی است که از تجربیات متخصصین دفتر طراحی مرتبط با طراحی و توسعه ی سامانه های پیچیده و همچنین تعاریف موجود در زمینه ی سطح بلوغ فناوری و همچنین دیدگاه های مهندسی سیستم استفاده شده است و بعد از مرور ادبیات موجود درباره ی چگونگی ارزیابی و تعیین سطح آمادگی فناوری، از تحلیل خبرگی و همچنین اسناد و تجربیات کارشناسان دفتر طراحی در زمینه ی مهندسی سیستم و مهندسی ساخت استفاده شد و همچنین ابزار «سطوح آمادگی فناوری» (TRL) برای ارزیابی آمادگی فناوری انتخاب شد و به تناسب هر یک از سطوح آمادگی فناوری، مدارک و مستندات فنی متعارف به عنوان معیار تایید سطح آمادگی فناوری از طریق نظرات خبرگی شناسایی شد.