جداسازی و شناسایی باکتری های تجزیه کننده علف کش پاراکوات از خاک های تبریز

علف کش پاراکوات از سموم پر مصرف با کاربرد بسیار وسیع جهت کنترل علف های هرز می باشد. پاراکوات سمی نسبتا پایدار با نیمه عمر بالا در خاک است. یکی از روش های موثر در حذف و کاهش اثرات مخرب پاراکوات از محیط زیست، تجزیه زیستی است. در پژوهش حاضر، جدایه های باکتری از خاک مزارع اطراف تبریز با سابقه مصرف آفت کش ها جداسازی شدند. کارآیی سویه ها، در ارلن های دارای محیط کشت مایع حداقل (MSM)، حاوی ppm0، 25، 50، 75 و 100 از پاراکوات به عنوان تنها منبع کربن و انرژی و همچنین در حضور منبع کربنی گلوکز w/v)1%( انجام شد و پاراکوات باقیمانده بعد از 30 روز انکوباسیون در طول موج nm396 اندازه گیری شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار انجام شد. و از بین جدایه های جمع آوری شده دو جدایه با استفاده از روش های بیوشیمایی و مولکولی (16S rRNA) شناسایی شده وxylosoxidans Achromobacter و Streptomyces sp. نامگذاری گردیدند. این باکتری ها به ترتیب در غلظت ppm50 پاراکوات و در عدم حضور گلوکز دارای توان تجزیه زیستی 47 و 667/40% بودند در حالی که با افزودن گلوکز این توان به ترتیب به 533/74 و 267/70% افزایش یافت.این باکتری ها توانستند در حضور غلظت های مختلف پاراکوات رشد نموده و تجزیه زیستی پاراکوات به طور معنی داری نسبت به شاهد توسط این جدایه ها افزایش یافت. حضور گلوکز باعث افزایش بیشتر رشد باکتری ها و افزایش معنی دار تجزیه زیستی توسط جدایه های باکتریایی در مقایسه با عدم حضور گلوکز شد.