بازشناسی عرفان حقیقی از عرفان های کاذب

این مقاله به تبیین عرفان حقیقی از عرفان های کاذب می پردازد. از دیدگاه اهل بیت علیهم السلام، «عارف ب الله » کسی است که به عالی ترین مقام معرفت بشر که دستیابی به آن برای ایشان ممکن است، نایل آید. همواره در طول تاریخ از عرفان تحریف هایی صورت گرفته و آن را با شاعر یکسان پنداشته اند؛ زیرا عرفا و شعرا مفاهیم معنوی و عرفانی را در قالب مفاهیم تخیلی و شعری بیان می کنند. این برداشتی عامیانه و نادرست است. در قرآن نیز گاهی اوقات تعابیر استعاری، کنایی و تخیلی به کار رفته اند. ازاین رو، عرفان هرگز به معنای داشتن مهارت در ارائه مفاهیم معنوی در قالب شعر و یا به صورت کنایه، استعاری و تخیلی نیست. عارف ب الله کسی است که افزون بر شناخت ذهنی خدا و اسماء و صفات او، عمیقا نیز خداوند و صفات او را باور داشته باشد. این عرفان، نشانه کامل انسان و شیعه واقعی و روح تشیع است و در پرتو تجلی نور الهی در قلب مومن حاصل می شود.