مقایسه یافته های حاصل از بررسی خون رسانی عضله قلب با روش Thallium-201 SPECT وCardiac MRI جهت ارزیابی قابلیت حیات (viability) میوکارد بطن چپ در بیماران دارای سابقه انفارکتوس میوکارد همراه با بالا رفتن قطعه ST (STEMI)

در صورت اثبات وجود بافت زیستا (viable) بعد از انفارکتوس قلبی، امکان بازگشت فعالیت میوکارد پس از ریواسکولاریزاسیون موفق وجود دارد. هدف از این مطالعه، مقایسه دو روش اسکن تالیوم و MRI قلبی در تعیین قابلیت حیات (viability) میوکارد است.
مطالعه به صورت مقطعی در بیمارستان قلب شهید رجایی تهران طی سال های 92- 1391 بر روی 17 بیمار با سابقه STEMI انجام شد. علاوه بر انجام اسکن تالیوم، MRI قلب با تزریق گادولینیوم انجام شد. جذب بیش از 50 درصد تالیوم بعد از 4 ساعت از زمان تزریق و نیز انهنسمنت تاخیری کم تر یا مساوی 50 درصد بعد از 10 دقیقه از زمان تزریق در MRI در هر سگمان، به عنوان بافت زیستا در نظرگرفته شد.
289 سگمان در هر روش بررسی شد که 6/15 درصد از آن ها در اسکن تالیوم و 35 درصد از آن ها در MRI، غیرقابل حیات گزارش شدند. در سگمان های اپیکال سپتال و اپکس، توافق قابل توجهی بین یافته های دو روش مشاهده شد (k:0.653 و k:0.757 به ترتیب).
استنتاج: میزان درصد میوکارد غیرقابل حیات (non-viable) در MRI نسبت به اسکن تالیوم بالاتر گزارش شد و هم چنین توافق قابل توجهی بین یافته های MRI و SPECT در تعیین قابلیت حیات میوکارد در سگمان های اپیکال سپتال و اپکس مشاهده شد.